MH 0016, Kuala Lumpur – Amsterdam. Snel een boek kopen op Schiphol is over het algemeen geen succes, maar reizen zonder boek in mijn rugzak is ook geen optie. Dus struin ik regelmatig gehaast langs de tafels met bestsellers op het vliegveld en koop daar meestal de verkeerde romans. Boeken waarin ik niet verder kom dan het eerste hoofdstuk of die ik spontaan in het vliegtuig laat liggen.
De vorige week kocht ik vlak voor boarding "Komt een vrouw bij de dokter" van de -mij onbekende- schrijver Raymond van de Klundert, beter bekend als Kluun. Het is een keihard verhaal over een man die zijn vrouw verliest. Geen prettig boek voor blije vogels zoals ik, die in een fase zijn gekomen waarin ze serieus na moeten denken over de kinderwens.
Kluun heeft me bij de strot gegrepen. Zijn herkenbare snelle leventje in Amsterdam, op plekken die ik goed ken, werd wreed verstoord. De gevolgen van de slopende ziekte en wat dat voor hem betekende heeft hij realistisch beschreven.
Een paar keer heb ik het boek weggelegd, omdat ik er te emotioneel van werd. Het kankerverhaal maakte me zelfs een beetje bang. Maar vooral het cliché dat we moeten genieten van het leven kwam bij mij op zeer aangrijpende wijze aan.
"Er zijn vaak honderd redenen om iets niet te doen, maar juist die ene reden om het wél te doen zou al genoeg moeten zijn. Het zou toch heel treurig zijn als je spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan, want van alle dingen die je wel doet, kun je uiteindelijk alleen maar iets leren."
Over een paar uur zijn we thuis en heb ik het boek uit. Straks ga ik mijn vriendin verwennen met een mooie bos bloemen, ik ga lekker voor haar koken en hard gelukkig zijn met alles wat we samen hebben.
De vorige week kocht ik vlak voor boarding "Komt een vrouw bij de dokter" van de -mij onbekende- schrijver Raymond van de Klundert, beter bekend als Kluun. Het is een keihard verhaal over een man die zijn vrouw verliest. Geen prettig boek voor blije vogels zoals ik, die in een fase zijn gekomen waarin ze serieus na moeten denken over de kinderwens.
Kluun heeft me bij de strot gegrepen. Zijn herkenbare snelle leventje in Amsterdam, op plekken die ik goed ken, werd wreed verstoord. De gevolgen van de slopende ziekte en wat dat voor hem betekende heeft hij realistisch beschreven.
Een paar keer heb ik het boek weggelegd, omdat ik er te emotioneel van werd. Het kankerverhaal maakte me zelfs een beetje bang. Maar vooral het cliché dat we moeten genieten van het leven kwam bij mij op zeer aangrijpende wijze aan.
"Er zijn vaak honderd redenen om iets niet te doen, maar juist die ene reden om het wél te doen zou al genoeg moeten zijn. Het zou toch heel treurig zijn als je spijt krijgt van de dingen die je niet hebt gedaan, want van alle dingen die je wel doet, kun je uiteindelijk alleen maar iets leren."
Over een paar uur zijn we thuis en heb ik het boek uit. Straks ga ik mijn vriendin verwennen met een mooie bos bloemen, ik ga lekker voor haar koken en hard gelukkig zijn met alles wat we samen hebben.
Ook bij mij is het citaat wat je noemt blijven hangen, vind m reuze sterk en in keuzes neem ik m in overweging. Toch als velen kies ik vaak voor de honderd redenen...
BeantwoordenVerwijderen