Kuala Lumpur International Airport. Als je buiten Schengenlanden reist met dure spullen, heb je een zogenaamd ATA Carnet nodig waarmee de goederen uit-, in-, uit- en weer ingevoerd worden. Op Schiphol ga je met de apparatuur en een Carnet naar de douane en voer je de spullen het land uit. Hiervoor moet je allerlei gegevens invullen op officiële papieren. De douanier zet stempels, geeft het document nummers en trekt een vel uit het carnet dat voor zijn administratie is.
Op mijn reis naar Melbourne moest ik de vorige week mijn apparatuur in Kuala Lumpur invoeren, omdat we een dag in Maleisië verbleven. Naar een douanehokje op het vliegveld, wachten op stempels, het invullen van lijsten en schrijven in schriftjes. 's Avonds hetzelfde ritueel bij de uitvoer uit Maleisië en de volgende morgen op het vliegveld van Melbourne de spullen invoeren in Australië. Gisterenavond heb ik weer alles uitgevoerd voor we naar Maleisië vlogen.
Omslachtig, maar noodzakelijk om de wereldhandel te beschermen. Met behulp van een carnet kan je aantonen dat de spullen van jou zijn en dat je ze niet ergens hebt gekocht en ingevoerd zonder invoerrechten te betalen.
Vanmorgen vroeg stond ik weer met mijn koffers bij de douane op het vliegveld van Kuala Lumpur. Het carnet in mijn hand. TL-lampen verlichtten het kantoor, waardoor een kille sfeer ontstond, maar boven de deur stond de vriendelijke tekst: "Come as a visitor, leave as a friend."
Ik moest wachten tot een dame met hoofddoek haar slofjes aan had, want blijkbaar lopen ze in dit kantoor op sokken of ik heb haar bruut gestoord tijdens het bidden. Verlegen verontschuldigde deze medewerkster van de afdeling Customs zich, want ze was onlangs overgeplaatst naar dit kantoor en had geen idee wat ze moest met mijn blauwe mapje.
Er werd een collega gehaald en samen behandelden ze mijn carnet. De een kreeg les van de ander en daarvoor namen ze alle tijd. Dat ik moest wachten was bijzaak.
Spreek nooit een douanier tegen, blijf altijd vriendelijk en flexibel. Maak bij de douane nooit grapjes en probeer niet slimmer dan de douanier te zijn. Moeilijke opdrachten, maar tegenwoordig kan ik redelijk overweg met deze basisregels.
Na een half uur wachten dacht ik dat het klaar was, maar helaas moest de officier nog een handtekening zetten. Sloffend liepen de dames weg. Op hun dooie gemak. Ik had de neiging om even met de stempeltjes te spelen. In een hoek van het kantoor stond een boomstronk met een kleine vijver zonder vissen en een fonteintje. Er boven stond de tekst "Integriti Dan Kualiti Kerja". Ze lieten me lang wachten op deze integriteit en kwaliteit.
Uiteindelijk kwamen de dames giechelend terug met mijn reisdocumenten. Ik mocht doorlopen. Alles was grondig gecontroleerd, behalve de inhoud van mijn koffer.
Het verbaasd me al jaren dat je met deze papieren over de hele wereld kunt reizen zonder dat er gecontroleerd wordt wat je mee neemt. Meestal willen ze de camera zien die ik altijd los bij me heb en als er al gevraagd wordt om de koffer te openen, dan kijken ze hooguit oppervlakkig naar de spullen die bovenop liggen. Geen douanier op aarde die iets snapt van een cameraset, dus allemaal schrikken ze als de koffer met kabels en accu's open gaat. Doe maar weer dicht. De inhoud van mijn privé-koffer is dankzij deze administratieve rompslomp nog nooit gecontroleerd.
Op mijn reis naar Melbourne moest ik de vorige week mijn apparatuur in Kuala Lumpur invoeren, omdat we een dag in Maleisië verbleven. Naar een douanehokje op het vliegveld, wachten op stempels, het invullen van lijsten en schrijven in schriftjes. 's Avonds hetzelfde ritueel bij de uitvoer uit Maleisië en de volgende morgen op het vliegveld van Melbourne de spullen invoeren in Australië. Gisterenavond heb ik weer alles uitgevoerd voor we naar Maleisië vlogen.
Omslachtig, maar noodzakelijk om de wereldhandel te beschermen. Met behulp van een carnet kan je aantonen dat de spullen van jou zijn en dat je ze niet ergens hebt gekocht en ingevoerd zonder invoerrechten te betalen.
Vanmorgen vroeg stond ik weer met mijn koffers bij de douane op het vliegveld van Kuala Lumpur. Het carnet in mijn hand. TL-lampen verlichtten het kantoor, waardoor een kille sfeer ontstond, maar boven de deur stond de vriendelijke tekst: "Come as a visitor, leave as a friend."
Ik moest wachten tot een dame met hoofddoek haar slofjes aan had, want blijkbaar lopen ze in dit kantoor op sokken of ik heb haar bruut gestoord tijdens het bidden. Verlegen verontschuldigde deze medewerkster van de afdeling Customs zich, want ze was onlangs overgeplaatst naar dit kantoor en had geen idee wat ze moest met mijn blauwe mapje.
Er werd een collega gehaald en samen behandelden ze mijn carnet. De een kreeg les van de ander en daarvoor namen ze alle tijd. Dat ik moest wachten was bijzaak.
Spreek nooit een douanier tegen, blijf altijd vriendelijk en flexibel. Maak bij de douane nooit grapjes en probeer niet slimmer dan de douanier te zijn. Moeilijke opdrachten, maar tegenwoordig kan ik redelijk overweg met deze basisregels.
Na een half uur wachten dacht ik dat het klaar was, maar helaas moest de officier nog een handtekening zetten. Sloffend liepen de dames weg. Op hun dooie gemak. Ik had de neiging om even met de stempeltjes te spelen. In een hoek van het kantoor stond een boomstronk met een kleine vijver zonder vissen en een fonteintje. Er boven stond de tekst "Integriti Dan Kualiti Kerja". Ze lieten me lang wachten op deze integriteit en kwaliteit.
Uiteindelijk kwamen de dames giechelend terug met mijn reisdocumenten. Ik mocht doorlopen. Alles was grondig gecontroleerd, behalve de inhoud van mijn koffer.
Het verbaasd me al jaren dat je met deze papieren over de hele wereld kunt reizen zonder dat er gecontroleerd wordt wat je mee neemt. Meestal willen ze de camera zien die ik altijd los bij me heb en als er al gevraagd wordt om de koffer te openen, dan kijken ze hooguit oppervlakkig naar de spullen die bovenop liggen. Geen douanier op aarde die iets snapt van een cameraset, dus allemaal schrikken ze als de koffer met kabels en accu's open gaat. Doe maar weer dicht. De inhoud van mijn privé-koffer is dankzij deze administratieve rompslomp nog nooit gecontroleerd.
foto vanuit een Teksi
mooie verslag!!
BeantwoordenVerwijderenDit gaat mij ook vanaf nu gebeuren. Als ik het goed begrijp is het weer een duure verklaring, dat de spullen je eigen zijn.