platte pad

Bergen, NH. Het contrast is groot. Zondag stond ik nog op de grid van de Grand Prix Formule1 in Australië en vanavond hield ik me serieus bezig met het volgen van botergeile padden.

Ik snap dat dierenliefhebbers zich druk maken om schattige zeehondjes in Alaska, maar de vrijwilligers die zich bezig houden met de paddentrek begreep ik nooit tot ik vanavond de lijken langs de Eeuwigelaan zag.
Die onaantrekkelijke springers zijn zelf te lui om even snel de weg over te steken en voor de jaarlijkse wip kruipen ze bij hun vrouwtje op de rug. Bovendien is de paddentrek volgens mij ook nog een incestueuze bedoeling, want die hitsige nepkikkers gaan altijd terug naar de poel waar ze vandaan komen.
Tijdens het filmen ontdekte ik dat het gemakkelijker is om een shot te maken van een voorbij razende Formule1 auto, dan in close-up de onverwachte sprongen van paddenparen in het donker volgen. Het statief is nutteloos, omdat het zijaanzicht van een dubbeldekker mooier is. Daarvoor moet de lens op ooghoogte van de twee kruipende beestjes zijn, maar dan is volgen kansloos. Onder de achterkant van de camera lag een bandendoosje en aan de voorkant steunde het zware apparaat op mijn hand. Om de juiste lenshoogte te krijgen werden mijn knokkels in het wegdek gedrukt. En hops, na vijf minuten stil zitten sprongen de twee glijders uit het vaste kader; twee tellen nadat ik de band had gestart.
Scherpstellen bleek een drama. Een beetje cameraman neemt namelijk geen genoegen met een ruim kader waarin je moet zoeken naar het verliefde stel. Een close shot in het donker betekent vrij worstelen met de macrostand van de telelens en dan is de marge 0,0 millimeter.
Wel mooi die zaadvragende ogen (of smeekte ze dat die zware lobbes van haar rug af moest) in een extreme close-up en het heen en weer gaan van haar onderkin alsof ze niet wilde doorslikken.
Op de weg lag een platgereden pad. Ik vind deze amfibieën al smerig als ze nog in elkaar zitten. Uit elkaar geknapt door de druk van een GoodYear zijn ze gruwelijk. Als een bouwplaat lag de platgewalste glibberkikker uitgestrekt op het wegdek omringd met gelige slijmdraden, een bloedbel en een overdosis doorzichtig glijmiddel. Gesneuveld op weg naar het erotisch feest in de modderpoel.
Verderop lag een fietspad.
Het voordeel van de vermoorde onschuld is dat je de tijd kan nemen om het beest perfect in beeld te brengen. Hij springt niet meer weg. Dus op je gemak het statief erbij pakken (topshot is in dit geval het beste), een goede hoek kiezen, de belichting mooi maken, scherp stellen, de compositie zo close maken dat alle los gescheurde onderdelen precies in het kader passen, nog één keer kijken en het bandje starten. In alle rust worden de beste natuurfilms gemaakt….
Tot twee koplampen razendsnel door de bocht kwamen.

lang leve de autofocus van de Ixus...