strepen

De Meern. Als de zon gaat schijnen, wat waarschijnlijk de komende tijd steeds vaker zal gebeuren, wordt duidelijk hoe smerig onze ramen zijn. 's Ochtends aan de voorzijde van het huis en tegen de avond is de achterkant niet om aan te zien. Een dikke modderlaag van bouwstof en zure regen heeft de afgelopen winter het glas bedekt. Het voordeel is dat niemand naar binnen kan kijken, ondanks het ontbreken van gordijnen. Maar zelf kunnen we ook niet meer genieten van ons prachtige knotwilgenuitzicht.
Tijd voor een sopje. En toen dat op de juiste temperatuur was ontdekte ik dat we geen trekker in huis hadden. (Grappen over mijn linkerhand zijn hier niet op zijn plaats.)
Snel naar de winkel en terug. Nieuw emmertje lauw water, beetje Ajax -hoewel dat tegenwoordig ook geen garantie voor succes is-, spons en een zeem…. Zeem? De enige zeem die wij in huis hebben is in stukjes geknipt, zit in mijn rugzak en de deeltjes doen dienst als lenspoetsdoekjes.
Geen paniek. Lang leve een oude theedoek.
Fluitend aan de slag. Ook hier geldt; hoe groter het huis, des te groter het oppervlak schoon te houden ruit. In ons geval zijn het allemaal kleine delen. Ik hoopte dat dit eenvoudiger was, maar het viel tegen.
Om te beginnen stroomde het water uit de spons in mijn mouw. Irritant. Vervolgens ontdekte ik snel dat het een hele kunst is om streeploos te trekken. Nog een keer. Weer en nog eens. Opnieuw beginnen en moedeloos worden.
Ramen lappen is een vak en ik heb het niet onder de knie. Waarschijnlijk moet ik bij mijn vlijtige schoonmoeder op les, want na een uur noeste arbeid had het vuil plaats gemaakt voor opzichtige strepen. Niet een paar, maar hele ramen vol.
Om mijn humeur definitief te verpesten ging de lage avondzon schijnen op het moment dat mijn vriendin thuis kwam. De onhandige huisman baalde als hooi.