06.15 uur

Menton. Er is nog even tijd om te snoozen als ik een korte lage toon hoor die ritmisch herhaald wordt. Oe oe oe. Het is alsof het geluid uit de aangrenzende kamer komt. Ik probeer me af te sluiten voor een te gedetailleerde voorstelling van zaken. Per slot van rekening ben ik visueel ingesteld.
Hotelkamers worden een stuk ranziger als je bedenkt wat er allemaal in dat bed gebeurd is voor jij er kwam. En dus sta ik snel op.
Het gaat maar door. Ik heb het gevoel dat het zelfs iets harder wordt. Alsof een meubel over de grond schuift. Oe oe oe. Of is het toch ingehouden gekreun van een man? Oe oe oe. Dan stopt het even… om vervolgens in alle hevigheid verder te gaan.
Ik sta op. Licht geirriteerd, omdat dit soort geluiden altijd in de hotelkamer náást de mijne en nooit in die van mij worden gemaakt. Ik stap onder de douche en als ik weer afgedroogd ben gaat het bij de buren nog steeds van oe oe oe. Hoe houdt hij het vol?

Ik trek het gordijn open en kijk recht in de onschuldige ogen van een postduif op de rand van het balkon. De duif zit een beetje te tortelen met een ander duifje en zegt: oe oe oe oe…