grand-mère

Monaco. Het keurige oude vrouwtje woont al meer dan 30 jaar in Monte Carlo, niet ver van Hotel de Paris en het Casino. Vroeger verliet ze het prinsdom tijdens de Grand Prix-weekends. Het luxe appartement werd dan bezet door kinderen en kleinkinderen, die wel konden genieten van de drukte en het circus. Nu is ze 87 en te oud om met haar hondje te vluchten.
De chique mevrouw met het grijze haar heeft niet zo veel met Formule1. Ze vind het maar herrie. Bovendien kan ze in de raceweek haar hondje niet uitlaten, want het park is omringd door hekken en vangrails. Van achter het gesloten raam kijkt ze af en toe even naar de voorbij scheurende raceauto's en ondertussen maakt ze zich grote zorgen om het gehoor van de kleine keffer in de woonkamer.
Haar kleinzoon is sinds een paar jaar coureur. Hij heeft als jongen van een jaar over zeven bij zijn oma achter het raam gezeten en zijn liefde voor autosport is hier begonnen. Het mannetje vond de kleurrijke racemonsters prachtig en het geluid geweldig. Toen mocht dat raam nog open, want oma was er toch niet.
Zijn kinderdroom van toen is uitgekomen. Het vorig jaar zat oma voor het eerst met enige interesse naar buiten te kijken, op de donderdag voor de race. Haar kleinzoon had gevraagd of ze hem wilde aanmoedigen tijdens zijn eerste snelle rondjes door de straten van Monaco. Hij had beloofd te zullen zwaaien.
Veel kon Oma er na afloop niet van zeggen. Ze was trots op de jongen en blij dat hij er zonder kleerscheuren vanaf was gekomen. Eerlijk gezegd had ze hem niet goed kunnen zien. Het enige dat haar was opgevallen was dat die gele auto's zo langzaam gingen. Alle anderen waren al lang voorbij als de gele nog moesten komen.
"Ja." Zei het talent tegen zijn oma. "Die gele, dat was ik!"

Casino Monaco