café de brug

Leidsche Rijn. Aan de rand van het dorp, bij de brug over het smalle kanaal, ligt een bruin café uit de jaren '60. Het is de stamkroeg van hard werkende mensen. Hier komen Nederlanders die het logo van SBS6 ook rechts boven op hun televisie kunnen zien als het toestel eens een keertje uit staat.
Op vaste plekken aan de bar zitten mannen en vrouwen aan wie je niet hoeft te vragen of ze liefhebbers van Frans Bauer, Jan Smit of Wolter Kroes zijn. Is de Paus katholiek?
De vrolijke barman laat een schaal donkerbruin gefrituurde frikadelletjes rond gaan. Hij tapt kleine glaasjes Amstel en maakt een praatje met twee dames die behangen zijn met nepgoud.
Het dartboard en het biljart worden deze middag niet gebruikt. Op een van de tafeltjes ligt een verse leesmap en ook De Telegraaf is onaangetast. In een hoek staat het standbeeld van Elvis. Twee snaren van zijn oude gitaar zijn gesprongen en de aloha-boa heeft niet meer veel kleur. Boven zijn hoofd hangt het stuurwiel uit een oud scheepje.
De jukebox speelt 'een dag op de grens' van Bløf als ik om koffie met appelgebak vraag. Dit is geen verstandige bestelling rond borreltijd, maar de motiefjes op de kopjes in dit café doen me denken aan het door-de-week-servies van mijn oma. De koffiekan heeft lang op het warmhoud plaatje gestaan en het gebak moet nog in de magnetron. Zelfs de slagroom wordt er slap van.
Ik kijk naar een zwijgend echtpaar aan het tafeltje bij Elvis. Ze zijn rond de vijftig, zonnebankbruin en drinken Martini. Daar worden ze niet losser van. Zij lijkt me het type dat mee doet aan de debiele belspelletjes op commerciële zenders: Wat is de naam van de vrouw van onze Kroonprins Willem Alexander? Is dat A: Pippi Langkous, B: Marianne Weber of is het C: Maxima?
Voor de deur van het café staat een oude Mercedes. Type taxi. De zwarte wagen is van de nors kijkende man aan de andere kant van Elvis. Ik gok dat hij zijn geld verdiend in louche handel. Op andere dagen heeft hij meer praatjes, maar als hij op stap is met zijn vrouw heeft hij geen onderwerpen om over te praten. De vakantie naar Benidorm is al lang geboekt.

Ik blijf me verbazen over de inrichting van dit café. Zo veel zooi aan de wanden, aan het plafond, op de bar en zelfs op de vloer. Het is van alles wat. Het kleine café aan de haven, een Amerikaanse jaren 50 bar, een sportkantine, een visserstek en op dit moment een voetbalhonk. Hier gaan ze over 40 dagen naar het WK kijken; dat is zeker.
De aankleding is al aangepast aan de wensen van Oranjefans. Vlaggetjes, spandoeken, posters en twee nieuwe projectoren aan het plafond die de grote schermen gaan voorzien van voetbalbeeld. De stamgasten komen hier over een maand niets te kort. Ik vraag me af hoeveel van die belachelijke oranje gekleurde Duitse helmpjes hier dan zullen zitten en vrees het ergste. Ik geloof niet dat ik hun gevoel voor humor begrijp.

Tijd om weer verder te gaan. Voor de koffie kom ik hier nooit meer terug. Misschien wel om nog eens goed om me heen te kijken als ik inspiratie op moet doen voor een leuk SBS programma, een reality soap of een documentaire over Nederland.