tuin

De Meern. Tien jaar heb ik in de Amsterdamse Maassluisstraat gewoond en al die tijd had ik nauwelijks contact met de buren. De overburen op de tweede woonlaag groette ik wel eens, er woonde een nieuwsgierige mevrouw in de lift die altijd iets te vragen had en een tijdje is een van mijn beste vrienden ook onderbuurman geweest, maar verder sprak ik er niemand. Daar had ik in mijn only-the-lonely-jaren ook geen enkele behoefte aan.
Het vorig jaar heb ik een paar maanden in een appartement in Utrecht gewoond zonder enige communicatie met de mensen in het complex, maar in de Vinexwijk waar we nu wonen is het onmogelijk om een anoniem leven te leiden. Hier moet je dealen met de mensen uit de straat en met de buren in het bijzonder. Gelijk na de oplevering was er voor mijn doen veel contact, omdat alle nieuwelingen druk aan het klussen waren. Dat schept blijkbaar een band.
Tijdens de wintermaanden leek het even wat rustiger, maar nu de lente er voor zorgt dat ramen en deuren open gaan, komt de buurt tot leven. In de tuintjes spelen kinderen, honden rollen in het gras, en de verse bewoners klussen er op los. Overal hoor je het geluid van timmeren en zagen. Tussendoor maakt iedereen een praatje met elkaar. Kletspraat over het weer, over de schoonheid van onze woonlocatie, het uitwisselen van tips op doe-het-zelfgebied en onderonsjes waarin voorzichtig wordt geroddeld over anderen in de buurt.

Maar je leert de nieuwe buren pas echt kennen tijdens gezamenlijke projecten. Deze week was het zo ver. De eerste officiële samenwerking met twee buurmannen. We waren na maanden van voorzichtige onderhandelingen en het schoorvoetend prikken van een datum eindelijk klaar voor 'operatie schutting'. Voor de zekerheid had ik het nummer van de Rijdende Rechter geprogrammeerd in mijn toestel.
Uiteindelijk bleek dat we alle drie geen enkel belang hebben bij een eerste conflict of zelfs lichte irritatie en dus deden we erg ons best. Een gemiddelde cursusleider op het gebied van management zou na afloop weinig zinnigs over deze samenwerking kunnen zeggen, maar wel een paar kritische vragen mogen stellen over het behaalde resultaat en de effectiviteit tijdens de klus. Bij gebrek aan (natuurlijke) leider zijn een aantal beslissingen niet of té democratisch genomen.
Het gevolg is een schutting die aan de ene kant een beetje scheef is en aan de andere kant staat het plantenhek vijf centimeter hoger. Ik vond het na een dag bezigheidstherapie wel prima en ook de buurmannen zeiden dat ze zeer tevreden waren.
Over het feit dat ik in al mijn enthousiasme een regenpijp stuk sloeg, hebben beide buurmannen geen onvertogen woord gezegd. Samen hebben we het stuk gerepareerd.
We hadden Kofi Annan dus niet nodig en dat is winst. Een volgend project zal gemakkelijker gaan, omdat we nu ook een beetje op elkaar ingespeeld zijn. De buurmannen weten nu ook dat ik ongeduldig en buitengewoon onhandig ben. Dat scheelt. Hoef ik de volgende keer niets meer te bewijzen.

nu de klimplantjes nog...