zweet

Monaco. Een wandeling van het paddock op havenniveau naar het Koninklijk Paleis van Monte Carlo, ongeveer 100 meter hoger, duurt iets meer dan tien minuten. Met camera en in de brandende zon doe je er langer over. Als de conditie ook nog zo beroerd is als de mijne op dit moment, dan ben je twintig minuten onderweg. Eerlijk gezegd viel het me tegen. Dat kwam ook door het veel te zware statief dat ik in een overmoedige bui op mijn schouder had gelegd.
Dit is mijn vierde Monaco Grand Prix in zes jaar tijd en toch was ik sinds een zomervakantie in de jaren '80 niet meer bij het Paleis geweest. Het leek me aardig om het wisselen van de wacht te filmen en een mooi overzichtshot van de stad te maken. Hier had niemand om gevraagd, maar ik dacht alle tijd te hebben en wilde graag bewijzen dat ik geen luie cameraman ben.
Ergens halverwege de klim stond ik te puffen met ademnood. Zweet gutste als een tsunami over mijn rug. Onder de zwarte dutchView pet was de temperatuur hoog genoeg om croissants af te bakken.
Soms heb ik goede ideeën, soms ook niet. Boven op de berg liepen uitsluitend groepen bejaarden door de smalle straatjes. Geen dynamisch beeld voor een mannenprogramma. Uiteindelijk vond ik een plek met fantastisch uitzicht en op dat moment werd ik door de portofoon opgeroepen.
"Rein waar ben je?" Vroeg de producer. Voor ik kon antwoorden zei hij: "We gaan nu een item opnemen met Robert Doornbos. Je moet zo snel mogelijk naar het paddock komen!"
Ik had daar boven nog geen seconde opgenomen...
Waarom had ik mijn vrienden niet even geïnformeerd over deze expeditie, zodat zij -in al hun enthousiasme- geen afspraken zouden maken? Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan en was in staat om van de rots naar beneden te springen.
In overleg met het basiskamp heb ik snel een paar shots gemaakt en ben ik maar weer aan de afdaling begonnen.