Hellendoorn. Het grootste dreigement was vroeger, als ik mijn best op school niet deed, dat ik later als ik groot zou zijn achter de vuilniswagen zou moeten lopen. Een paar jaar daarna ging ik vakantiewerk doen en ontdekte ik dat een vuilniswagen de hemel is, als je het vergelijkt met werken achter de lopende band. Na een week bij de plastik flessenrecycling had ik het daar helemaal gezien. Ik werd knettergek van de voorbij glijdende flessen en heb daarna nooit meer zo vaak op mijn horloge gekeken. Op die plek heb ik mezelf voorgenomen er alles aan te doen om ooit de baan van mijn dromen te krijgen.
Dat is gelukt en met enige regelmaat word ik er aan herinnerd hoe uniek mijn baantje is. Bijvoorbeeld als we voor Het Klokhuis de zogenaamde fabrieksonderwerpen filmen. Het productieproces van een kant-en-klaarpizza, een vrachtauto, een fiets, melk of zoals vandaag schepijs. Dan opeens is het ook voor ons lopende band werk.
Begrijp me goed, ik ben heel blij dat er mensen zijn die in fabrieken werken. In zekere zin heb ik respect voor de ploegendiensten aan lopende banden. Ze zitten altijd in de herrie, doen iedere dag hetzelfde in slecht verlichte ruimtes waar je nergens naar buiten kan kijken. Je kan het dus ook knap noemen dat iemand dit zijn hele carrière vol houdt.
Ik vraag me af wat de uitdaging is voor de mensen die ijsverpakkingen controleren. Of dag in, dag uit spaken in een wiel zetten. Waarom vind iemand het prima om zijn leven lang ovenpizza's van een topping te voorzien?
Voor mij is het heel prettig om 's ochtends vroeg in een fabriek te komen en het hele proces te bewonderen in de wetenschap dat we tegen de avond definitief afscheid nemen van de boutjes, de moertjes, de schroefjes en de nippeltjes.
Maar misschien keek die meneer van de chocodip wel zo vreemd naar ons, omdat hij niet begrijpt wat de lol is van het zeulen met een negen kilo zware camera. Zag hij aan ons dat we om zes uur waren begonnen en nog lang niet klaar waren? Waarschijnlijk realiseerde de dipper zich dat wij iedere dag op een nieuwe plek, met verschillende mensen een ander wiel moeten uitvinden. Hij werd al moe van de gedachte en geeuwde ongegeneerd lang.
Ieder z'n vak!
Dat is gelukt en met enige regelmaat word ik er aan herinnerd hoe uniek mijn baantje is. Bijvoorbeeld als we voor Het Klokhuis de zogenaamde fabrieksonderwerpen filmen. Het productieproces van een kant-en-klaarpizza, een vrachtauto, een fiets, melk of zoals vandaag schepijs. Dan opeens is het ook voor ons lopende band werk.
Begrijp me goed, ik ben heel blij dat er mensen zijn die in fabrieken werken. In zekere zin heb ik respect voor de ploegendiensten aan lopende banden. Ze zitten altijd in de herrie, doen iedere dag hetzelfde in slecht verlichte ruimtes waar je nergens naar buiten kan kijken. Je kan het dus ook knap noemen dat iemand dit zijn hele carrière vol houdt.
Ik vraag me af wat de uitdaging is voor de mensen die ijsverpakkingen controleren. Of dag in, dag uit spaken in een wiel zetten. Waarom vind iemand het prima om zijn leven lang ovenpizza's van een topping te voorzien?
Voor mij is het heel prettig om 's ochtends vroeg in een fabriek te komen en het hele proces te bewonderen in de wetenschap dat we tegen de avond definitief afscheid nemen van de boutjes, de moertjes, de schroefjes en de nippeltjes.
Maar misschien keek die meneer van de chocodip wel zo vreemd naar ons, omdat hij niet begrijpt wat de lol is van het zeulen met een negen kilo zware camera. Zag hij aan ons dat we om zes uur waren begonnen en nog lang niet klaar waren? Waarschijnlijk realiseerde de dipper zich dat wij iedere dag op een nieuwe plek, met verschillende mensen een ander wiel moeten uitvinden. Hij werd al moe van de gedachte en geeuwde ongegeneerd lang.
Ieder z'n vak!
Ben je wel eens in een vleesfabriek geweest? Ik heb er een aantal jaar geleden filmopnames gemaakt van een mevrouw die de hele dag braadworsten maakte, ze zag er zelf ook een beetje zo uit ;-)
BeantwoordenVerwijderen