Het is schijnbaar heel speciaal om te ontdekken dat je kinderen op jou lijken. Opeens nemen ze dingen over of zeggen ze je na. Prachtig. En dan is er natuurlijk de eeuwige kraambedvraag: "Op wie lijkt 'ie?" Heerlijk als mensen gelijk zien dat het mormeltje als twee druppels water lijkt op vader of moeder. Niet dat ik dit al weet uit ervaring, maar vrienden die nu midden in de luiers zitten hebben het nergens anders over.
Het is voor kinderen minder mooi om tot de conclusie te komen dat je op je ouders lijkt. Jaren lang heb je geprobeerd om je er tegen af te zetten en dan blijkt opeens, dat juist de karaktertrekken die je niet wilde overnemen allemaal in de genen zaten. De hardnekkigste tikjes vallen natuurlijk het eerst op.
Gelukkig lijk ik helemaal niet op mijn vader. De enige overeenkomst is dat we allebei uniek zijn. Hij heeft de neiging om alles vast te leggen en grijpt al naar zijn fotocamera als iemand met zijn ogen knippert. Dat heb ik totaal niet. Ik heb weer de neiging om alles onder controle te houden en organiseer me zo suf dat zelfs mijn boeken en cd's op alfabet in de kast staan. Dat doet mijn vader weer nooit. En ik wil bijvoorbeeld op vakantie alles van dag tot dag plannen, zodat ik precies weet waar ik aan toe ben, terwijl mijn vader dol is op de bonnefooi. Zo kan ik nog wel even door gaan.
Met name mijn vriendin vind het heel jammer dat ik totaal niet op mijn vader lijk, want ze zou daar zo graag grapjes over willen maken. Net zoals ik haar soms vergelijk met haar moeder. Dat vindt zij dan weer vervelend, terwijl haar moeder mijn favoriete schoonmoeder is.
Oké…
Ik geef het toe. De appel is niet ver naast de boom gevallen. Dat zie ik ook. Maar ondertussen zetten mijn vader en ik samen de trap strak in de lak en gaat het precies zoals wij het willen. Goed georganiseerd en de rotklusjes laten we graag aan de ander over. Misschien voorspelbaar, maar we komen er wel. En het wordt prachtig!
En dat beneden in de kamer mijn moeder en mijn vriendin samen stiekem lachen om onze neuroses, tikjes, gedragsafwijkingen, onze onhandigheid, de flauwe grapjes en standaard opmerkingen… dat kan ons, mijn vader en mij, helemaal niets schelen.
Het is voor kinderen minder mooi om tot de conclusie te komen dat je op je ouders lijkt. Jaren lang heb je geprobeerd om je er tegen af te zetten en dan blijkt opeens, dat juist de karaktertrekken die je niet wilde overnemen allemaal in de genen zaten. De hardnekkigste tikjes vallen natuurlijk het eerst op.
Gelukkig lijk ik helemaal niet op mijn vader. De enige overeenkomst is dat we allebei uniek zijn. Hij heeft de neiging om alles vast te leggen en grijpt al naar zijn fotocamera als iemand met zijn ogen knippert. Dat heb ik totaal niet. Ik heb weer de neiging om alles onder controle te houden en organiseer me zo suf dat zelfs mijn boeken en cd's op alfabet in de kast staan. Dat doet mijn vader weer nooit. En ik wil bijvoorbeeld op vakantie alles van dag tot dag plannen, zodat ik precies weet waar ik aan toe ben, terwijl mijn vader dol is op de bonnefooi. Zo kan ik nog wel even door gaan.
Met name mijn vriendin vind het heel jammer dat ik totaal niet op mijn vader lijk, want ze zou daar zo graag grapjes over willen maken. Net zoals ik haar soms vergelijk met haar moeder. Dat vindt zij dan weer vervelend, terwijl haar moeder mijn favoriete schoonmoeder is.
Oké…
Ik geef het toe. De appel is niet ver naast de boom gevallen. Dat zie ik ook. Maar ondertussen zetten mijn vader en ik samen de trap strak in de lak en gaat het precies zoals wij het willen. Goed georganiseerd en de rotklusjes laten we graag aan de ander over. Misschien voorspelbaar, maar we komen er wel. En het wordt prachtig!
En dat beneden in de kamer mijn moeder en mijn vriendin samen stiekem lachen om onze neuroses, tikjes, gedragsafwijkingen, onze onhandigheid, de flauwe grapjes en standaard opmerkingen… dat kan ons, mijn vader en mij, helemaal niets schelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.