Farthingstone. Aan weerskanten van de smalle slingerweg door het heuvelachtige land groeiden hagen die de schapen op de weilanden hielden. Oude overhangende bomen maakten van deze toeristische route een Harry Potter decor. Dit was Engeland zoals het moest zijn, alleen het weerbeeld klopte niet. De lage zomeravondzon schitterde tussen het dichte groen en zorgde voor een prachtig gouden lichtspel.
Halverwege, ergens tussen Silverstone en het hotel, zat een flinke bult in de weg, waar onze chauffeur iedere dag in moest houden. Een keer had hij zich laten gaan en kwam de huurauto met vier wielen van de grond. Na een vlucht van een aantal meters zaten vijf volwassen mannen, gierend van het lachen, met hun hoofd tegen het plafond van de Ford Galaxy, toen ze met een harde klap landden op Engelse bodem. Lang leve het motto: "don't be gentle, it's a rental".
Na twintig minuten rijden, langs kleine dorpen en door de prachtige natuur, kwamen we in Farthingstone. Een gehucht met ongeveer vijftien oude huizen, een pub, vervallen graven op een spooky kerkhofje en twee kerkjes, waarvan een met toren. Je moest niet met je ogen knipperen, want dan was je dit wonderschone plekje met de bijzondere naam alweer voorbij. Een kleine kilometer verderop begon links van de weg een lange oprijlaan naar de plaatselijke Golfcourse en de Farthingstone Manor.
Konijntjes en fazanten schrokken. Het was gedaan met de rust toen de Hertzmobiel met piepende banden door de bocht slipte. De kwajongens van de Formule1 waren weer in town. Aan het eind van het verharde pad stond Don, de eigenaar van het vervallen hotel, al op ons te wachten. Deze vriendelijke man op klompen zou in een film het best gespeeld kunnen worden door Jack Nickolson.
De Farthingstone Manor was niet bepaald een aanrader. Met name aan het hotelgedeelte was al jaren geen onderhoud meer gepleegd. Alle vloeren kraakten, de jaren '60 inrichting had haar beste tijd al lang gehad. Vieze roze vloerbedekking, dunne rafelige handdoeken en twee smalle eenpersoonsbedjes met bruine dekentjes onder de doffe bloemensprei.
Gesprekken in andere kamers konden met enige inspanning letterlijk gevolgd worden en het was alsof op het dak een gigantische waterkoker stond die bleef borrelen. Het toilet bleef de hele nacht spoelen en uit de kranen kwam een pisstraaltje lauw water. Een dikke spin had het er wel naar zijn zin.
Don vroeg of onze kamers in orde waren en ik hoorde mezelf het woord 'perfect' zeggen. Beleefd of hypocriet? Op de een of andere manier was deze Engelse bende toch ook weer charmant. In andere landen hadden we al lang op onze achterste poten gestaan. Hier op het eiland leek het er bij te horen en verhoogde het de sfeer in de groep. Fawlty Towers zonder humor.
Ik zag het als een compensatie voor de luxe in overdreven vijfsterren hotels in Canada of Maleisië.
Een aantal jaren geleden is mijn vriendin mee gegaan naar Kuala Lumpur en sinds dien heeft ze lang gedacht dat wij tijdens Formule1 reizen uitsluitend in geweldige hotels verblijven. De sterloze bende van Farthingstone zou haar snel uit die droom halen, maar dit doe ik haar niet aan.
Alleen de omgeving, die is geweldig.
Halverwege, ergens tussen Silverstone en het hotel, zat een flinke bult in de weg, waar onze chauffeur iedere dag in moest houden. Een keer had hij zich laten gaan en kwam de huurauto met vier wielen van de grond. Na een vlucht van een aantal meters zaten vijf volwassen mannen, gierend van het lachen, met hun hoofd tegen het plafond van de Ford Galaxy, toen ze met een harde klap landden op Engelse bodem. Lang leve het motto: "don't be gentle, it's a rental".
Na twintig minuten rijden, langs kleine dorpen en door de prachtige natuur, kwamen we in Farthingstone. Een gehucht met ongeveer vijftien oude huizen, een pub, vervallen graven op een spooky kerkhofje en twee kerkjes, waarvan een met toren. Je moest niet met je ogen knipperen, want dan was je dit wonderschone plekje met de bijzondere naam alweer voorbij. Een kleine kilometer verderop begon links van de weg een lange oprijlaan naar de plaatselijke Golfcourse en de Farthingstone Manor.
Konijntjes en fazanten schrokken. Het was gedaan met de rust toen de Hertzmobiel met piepende banden door de bocht slipte. De kwajongens van de Formule1 waren weer in town. Aan het eind van het verharde pad stond Don, de eigenaar van het vervallen hotel, al op ons te wachten. Deze vriendelijke man op klompen zou in een film het best gespeeld kunnen worden door Jack Nickolson.
De Farthingstone Manor was niet bepaald een aanrader. Met name aan het hotelgedeelte was al jaren geen onderhoud meer gepleegd. Alle vloeren kraakten, de jaren '60 inrichting had haar beste tijd al lang gehad. Vieze roze vloerbedekking, dunne rafelige handdoeken en twee smalle eenpersoonsbedjes met bruine dekentjes onder de doffe bloemensprei.
Gesprekken in andere kamers konden met enige inspanning letterlijk gevolgd worden en het was alsof op het dak een gigantische waterkoker stond die bleef borrelen. Het toilet bleef de hele nacht spoelen en uit de kranen kwam een pisstraaltje lauw water. Een dikke spin had het er wel naar zijn zin.
Don vroeg of onze kamers in orde waren en ik hoorde mezelf het woord 'perfect' zeggen. Beleefd of hypocriet? Op de een of andere manier was deze Engelse bende toch ook weer charmant. In andere landen hadden we al lang op onze achterste poten gestaan. Hier op het eiland leek het er bij te horen en verhoogde het de sfeer in de groep. Fawlty Towers zonder humor.
Ik zag het als een compensatie voor de luxe in overdreven vijfsterren hotels in Canada of Maleisië.
Een aantal jaren geleden is mijn vriendin mee gegaan naar Kuala Lumpur en sinds dien heeft ze lang gedacht dat wij tijdens Formule1 reizen uitsluitend in geweldige hotels verblijven. De sterloze bende van Farthingstone zou haar snel uit die droom halen, maar dit doe ik haar niet aan.
Alleen de omgeving, die is geweldig.
Farthingstone, Please Drive Slowly
Very pretty site! Keep working. thnx!
BeantwoordenVerwijderen»