Silverstone. Eenmansploeg is een prachtig woord voor de cameraman die door de pitlane sjokt. Op zijn schouder het dure apparaat, ingepakt in een stofhoes en bij voorzichtige regendruppels dient deze als waterkering. Achter op de camera, naast de dikke accu is een speciale microfoonklem gemonteerd die de geluidsman vervangt. Aan de camera hangt een lederen draagriem waarmee het apparaat aan je schouder hangt als het niet op die schouder ligt tijdens het filmen. De hele dag ben je op pad met het ding. Uiteindelijk wordt het een keer zwaar en lastig.
In de herrie van Formule1 is lepelen met een handmicrofoon de beste optie qua geluid en een technicus aan een lijntje zou niet alleen gevaarlijk, maar ook overbodig zijn. Deze goede bezuiniging heeft echter logistieke gevolgen. De cameraman is een halve pakezel geworden en draagt een extra bandje, een reserve accu, de microfoon, een koptelefoontje, een portofoon met headset en in sommige gevallen zelfs het statief met zich mee.
Ik ben gestopt met het meenemen van een rugzakje met reservespullen. Daar werd ik gek van. Inmiddels ben ik zo efficiënt als het kan. De ruime zakken van de korte broek zijn goed gevuld en nog is het een heel gezeul. Het enige dat ik graag een keer extra mee zou willen nemen is een stappenteller, want je loopt aardig wat meters op een dag.
De pitstraat is een paar honderd meter lang, het paddock ook. De weg van het TV Compound naar de pits is een eind lopen en deze belangrijkste routes neem je heel wat keren in een weekend. Eigenlijk sta je de hele dag op je poten. Mijn nieuwe gympen, die extra steun geven aan enkels met lichte doorzak-afwijkingen zijn geen overbodige luxe. En na dit weekend zijn ze helemaal ingelopen.
Op zak heb ik altijd een lijstje dat ik tijdens de ochtendbesprekingen van de producer heb gekregen. Hierop staan 'things to film' en dat streep ik in de loop van de dag allemaal af.
Soms ben ik even met Olav aan de slag, meestal voor statements of interviews en op andere tijden heb ik afspraken met Jack om rijders te strikken. Tussendoor maak ik in pits en paddock de beelden die nodig zijn voor de montage van verschillende programma's. Vaak alleen en naar eigen inzicht.
Soms voel ik me zo'n muzikant die op zijn rug een grote trommel heeft met daar bovenop een tamboerijn, waar hij op kan slaan door een been te bewegen. Aan zijn nek hangt een mondharmonicaconstructie, zodat dit instrument niet op de grond valt als hij gaat zingen en ondertussen gitaar speelt.
In de herrie van Formule1 is lepelen met een handmicrofoon de beste optie qua geluid en een technicus aan een lijntje zou niet alleen gevaarlijk, maar ook overbodig zijn. Deze goede bezuiniging heeft echter logistieke gevolgen. De cameraman is een halve pakezel geworden en draagt een extra bandje, een reserve accu, de microfoon, een koptelefoontje, een portofoon met headset en in sommige gevallen zelfs het statief met zich mee.
Ik ben gestopt met het meenemen van een rugzakje met reservespullen. Daar werd ik gek van. Inmiddels ben ik zo efficiënt als het kan. De ruime zakken van de korte broek zijn goed gevuld en nog is het een heel gezeul. Het enige dat ik graag een keer extra mee zou willen nemen is een stappenteller, want je loopt aardig wat meters op een dag.
De pitstraat is een paar honderd meter lang, het paddock ook. De weg van het TV Compound naar de pits is een eind lopen en deze belangrijkste routes neem je heel wat keren in een weekend. Eigenlijk sta je de hele dag op je poten. Mijn nieuwe gympen, die extra steun geven aan enkels met lichte doorzak-afwijkingen zijn geen overbodige luxe. En na dit weekend zijn ze helemaal ingelopen.
Op zak heb ik altijd een lijstje dat ik tijdens de ochtendbesprekingen van de producer heb gekregen. Hierop staan 'things to film' en dat streep ik in de loop van de dag allemaal af.
Soms ben ik even met Olav aan de slag, meestal voor statements of interviews en op andere tijden heb ik afspraken met Jack om rijders te strikken. Tussendoor maak ik in pits en paddock de beelden die nodig zijn voor de montage van verschillende programma's. Vaak alleen en naar eigen inzicht.
Soms voel ik me zo'n muzikant die op zijn rug een grote trommel heeft met daar bovenop een tamboerijn, waar hij op kan slaan door een been te bewegen. Aan zijn nek hangt een mondharmonicaconstructie, zodat dit instrument niet op de grond valt als hij gaat zingen en ondertussen gitaar speelt.
Inderdaad, Nikkelen Nelis!
BeantwoordenVerwijderen