Amsterdam. Wij gingen op 16 augustus 1990 naar Gelsenkirchen, omdat we dachten dat het wel eens onze laatste kans zou kunnen zijn om de Rolling Stones te zien. We wisten dat Bill Wyman er mee zou stoppen en konden niet vermoeden dat de anderen zo hard door zouden gaan.
Dat is dus nu 16 jaar geleden en inmiddels zijn we vier wereldtoernee's verder. Zelf heb ik ze daarna nog negen keer zien optreden, gewoon in Nederland. Er zaten heel goede shows tussen, maar ook een paar mindere voorstellingen.
Het concert in Paradiso miste ik op een haar na, omdat een lieve presentatrice met een kaartje mij niet kon bereiken. Sindsdien heb ik een mobiele telefoon. In de Kuip vingen we ooit een drumstick van Charlie Watts. Een paar jaar later zaten we daar zo ver achteraan dat besloten om alleen nog te gaan als we goede veldkaarten zouden kunnen bemachtigen. Ahoy was speciaal voor de liefhebber, omdat ze daar veel nummers van het geweldige album Exile on Mainstreet speelden. Vredenburg had ik graag willen meemaken.
Het is weer even spannend geweest, maar vanavond stonden de Stones in de Amsterdam Arena en met de echte liefhebbers, die bereid waren veel geld neer te leggen voor een kaartje, heb ik genoten van een spectaculaire show. Iedere keer krijg ik meer respect voor Mick Jagger, die ondanks zijn leeftijd de energie heeft van een 20 jarige en met zijn uitstraling een heel stadion gek maakt.
Keith Richards leek een beetje afwezig, maar dat is niet vreemd na het coconutincident op Fiji. Het is dat we beter weten, maar anders zouden we denken dat hij het verband nog om zijn hoofd had. Gelukkig maakte een nuchtere Ron Wood veel goed. Die voelde zich misschien een beetje schuldig en deed in het bijzijn van chef Jagger extra zijn best.
Hoogtepunt was wat mij betreft het nummer As Tears Go By dat ze akoestisch speelden. Het hele stadion brulde mee en ik kreeg even kippenvel.
Natuurlijk brengen ze altijd grote hits als Satisfaction, Brown Sugar en Jumping Jack Flash, maar het mooie van de Stones is dat ze kunnen putten uit een ongelofelijk aantal nummers en iedere keer weer weten ze het publiek te verrassen met een uniek nummertje of een bijzondere uitvoering.
Ik vrees dat we langzaam echt de grens bereiken en dat het steeds moeilijker word voor Mick Jagger om de boel bij elkaar te houden, maar wat mij betreft mogen de Rolling Stones nog wel even door gaan. Ik ben Stonesliefhebber en dus niet objectief, maar wat mij betreft krijgt de Bigger Bang een 10+.
Robbie Williams terug naar de schoolbanken.
Dat is dus nu 16 jaar geleden en inmiddels zijn we vier wereldtoernee's verder. Zelf heb ik ze daarna nog negen keer zien optreden, gewoon in Nederland. Er zaten heel goede shows tussen, maar ook een paar mindere voorstellingen.
Het concert in Paradiso miste ik op een haar na, omdat een lieve presentatrice met een kaartje mij niet kon bereiken. Sindsdien heb ik een mobiele telefoon. In de Kuip vingen we ooit een drumstick van Charlie Watts. Een paar jaar later zaten we daar zo ver achteraan dat besloten om alleen nog te gaan als we goede veldkaarten zouden kunnen bemachtigen. Ahoy was speciaal voor de liefhebber, omdat ze daar veel nummers van het geweldige album Exile on Mainstreet speelden. Vredenburg had ik graag willen meemaken.
Het is weer even spannend geweest, maar vanavond stonden de Stones in de Amsterdam Arena en met de echte liefhebbers, die bereid waren veel geld neer te leggen voor een kaartje, heb ik genoten van een spectaculaire show. Iedere keer krijg ik meer respect voor Mick Jagger, die ondanks zijn leeftijd de energie heeft van een 20 jarige en met zijn uitstraling een heel stadion gek maakt.
Keith Richards leek een beetje afwezig, maar dat is niet vreemd na het coconutincident op Fiji. Het is dat we beter weten, maar anders zouden we denken dat hij het verband nog om zijn hoofd had. Gelukkig maakte een nuchtere Ron Wood veel goed. Die voelde zich misschien een beetje schuldig en deed in het bijzijn van chef Jagger extra zijn best.
Hoogtepunt was wat mij betreft het nummer As Tears Go By dat ze akoestisch speelden. Het hele stadion brulde mee en ik kreeg even kippenvel.
Natuurlijk brengen ze altijd grote hits als Satisfaction, Brown Sugar en Jumping Jack Flash, maar het mooie van de Stones is dat ze kunnen putten uit een ongelofelijk aantal nummers en iedere keer weer weten ze het publiek te verrassen met een uniek nummertje of een bijzondere uitvoering.
Ik vrees dat we langzaam echt de grens bereiken en dat het steeds moeilijker word voor Mick Jagger om de boel bij elkaar te houden, maar wat mij betreft mogen de Rolling Stones nog wel even door gaan. Ik ben Stonesliefhebber en dus niet objectief, maar wat mij betreft krijgt de Bigger Bang een 10+.
Robbie Williams terug naar de schoolbanken.
Honky Tonk Arena.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.