Londen. Vanaf het moment dat ik in de gaten had dat we er niet ver vandaan waren wilde ik nog maar één ding. Naar de historische plaats en die ene foto maken.
We zaten voor de Starbucks op Circus Road en ik bestudeerde de plattegrond van Londen. Net gekocht naast het postkantoor aan de overkant. Volgens mijn vriendin zat ik te lang naar de kaart te staren, maar zij is liefhebber van spontaan verdwalen. Ik niet.
Ik heb op mijn beurt last van een Büchiaanse afwijking. De lichte variant. Ik vind het leuk om plekken op te zoeken waar een beroemd verhaal aan kleeft. Gelukkig voor mijn vriendin ken ik minder van dat soort verhalen dan de dode Boudewijn.
Wellington Road oversteken. Circus Road uitlopen tot Grove End. Rechts en dan voorbij de t-splitsing. Daar moest het ergens zijn.
Mijn werk brengt me regelmatig op unieke plekken, maar vaak genoeg scheuren we er zonder nadenken voorbij. Het is doodzonde dat er geen Boudewijn Büch meer is die daar juist stil gaat staan. Op vakantie zoek ik soms plaatsen op met een verleden dat me interesseert, maar ontdek dan steeds weer dat mijn research tekort schiet.
Zou ik deze keer in staat zijn om de juiste plek te herkennen? Als ik geweten dat we hier zouden komen had ik de cd meegenomen. Sterker nog, die had ik dan eerst even moeten kopen, want als rechtgeaard Stones-fan moet ik toegeven dat ik nooit verder ben gekomen dan een Chinese kopie van een Beatles verzamelalbum.
De bestemming bleek geen korte straat, maar we zagen zonder zoeken een Amerikaanse toerist die foto's maakte van zijn kinderen. De jongen van een jaar of zes en een meisje van tien moesten verplicht het zebrapad oversteken. Aan de blikken in hun ogen dacht ik te zien dat het ze niets kon schelen. Het perspectief van de dikzak met baseballcap en Red Sox-shirt was verkeerd, maar dit was plek die we zochten.
Büch zou zich omdraaien in zijn graf. De Beatles!
Zelfs een niet Beatles-kenner herkent het beroemde straatbeeld bijna veertig jaar later zonder hulpmiddelen. Er is ook niet veel veranderd. Het zebrapad is afgesleten door meer verkeer. De Kever die geparkeerd stond voor de studio is inmiddels verdwenen en ook de vier mannen zijn doorgelopen.
Abbey Road is nog steeds Abbey Road.
De Amerikaan was blij dat hij niet langer de enige was die zijn geliefde had meegesleept naar deze plek. Hij bood aan dat zijn dochter wel een foto van ons wilde maken als wij een foto van hem met zijn gezin maakten. Ze moesten even wachten tot alle auto's voorbij waren en liepen vervolgens achter elkaar over de zebra.
Hoeveel mensen hebben dat inmiddels al gedaan?
Ik moet eerlijk bekennen dat wij ons ook hebben laten verleiden tot een sillywalk over het beroemde zebrapad, maar gelukkig kon het meisje uit Boston niet fotograferen. Dat bewijsmateriaal is mislukt.
We zaten voor de Starbucks op Circus Road en ik bestudeerde de plattegrond van Londen. Net gekocht naast het postkantoor aan de overkant. Volgens mijn vriendin zat ik te lang naar de kaart te staren, maar zij is liefhebber van spontaan verdwalen. Ik niet.
Ik heb op mijn beurt last van een Büchiaanse afwijking. De lichte variant. Ik vind het leuk om plekken op te zoeken waar een beroemd verhaal aan kleeft. Gelukkig voor mijn vriendin ken ik minder van dat soort verhalen dan de dode Boudewijn.
Wellington Road oversteken. Circus Road uitlopen tot Grove End. Rechts en dan voorbij de t-splitsing. Daar moest het ergens zijn.
Mijn werk brengt me regelmatig op unieke plekken, maar vaak genoeg scheuren we er zonder nadenken voorbij. Het is doodzonde dat er geen Boudewijn Büch meer is die daar juist stil gaat staan. Op vakantie zoek ik soms plaatsen op met een verleden dat me interesseert, maar ontdek dan steeds weer dat mijn research tekort schiet.
Zou ik deze keer in staat zijn om de juiste plek te herkennen? Als ik geweten dat we hier zouden komen had ik de cd meegenomen. Sterker nog, die had ik dan eerst even moeten kopen, want als rechtgeaard Stones-fan moet ik toegeven dat ik nooit verder ben gekomen dan een Chinese kopie van een Beatles verzamelalbum.
De bestemming bleek geen korte straat, maar we zagen zonder zoeken een Amerikaanse toerist die foto's maakte van zijn kinderen. De jongen van een jaar of zes en een meisje van tien moesten verplicht het zebrapad oversteken. Aan de blikken in hun ogen dacht ik te zien dat het ze niets kon schelen. Het perspectief van de dikzak met baseballcap en Red Sox-shirt was verkeerd, maar dit was plek die we zochten.
Büch zou zich omdraaien in zijn graf. De Beatles!
Zelfs een niet Beatles-kenner herkent het beroemde straatbeeld bijna veertig jaar later zonder hulpmiddelen. Er is ook niet veel veranderd. Het zebrapad is afgesleten door meer verkeer. De Kever die geparkeerd stond voor de studio is inmiddels verdwenen en ook de vier mannen zijn doorgelopen.
Abbey Road is nog steeds Abbey Road.
De Amerikaan was blij dat hij niet langer de enige was die zijn geliefde had meegesleept naar deze plek. Hij bood aan dat zijn dochter wel een foto van ons wilde maken als wij een foto van hem met zijn gezin maakten. Ze moesten even wachten tot alle auto's voorbij waren en liepen vervolgens achter elkaar over de zebra.
Hoeveel mensen hebben dat inmiddels al gedaan?
Ik moet eerlijk bekennen dat wij ons ook hebben laten verleiden tot een sillywalk over het beroemde zebrapad, maar gelukkig kon het meisje uit Boston niet fotograferen. Dat bewijsmateriaal is mislukt.
Abbey Road, 2006
Ik heb ook een beetje zo'n afwijking. Afgelopen twee weken "omdat ik toch in de buurt was" het tunneltje bekeken waar prinses Diana verongelukte, en de bocht waar Fabio Casartelli "ging". Oh ja, en zo'n Abbey Road foto heb ik ook ooit gemaakt... Die twee gele bollen zijn foeilelijk, en volgens mij lag het zebrapad eigenlijk iets naar achteren: Recht tegenover de uitgang van het stenen hekje; maar ja, om nou naast het zebrapad over te steken...
BeantwoordenVerwijderenHet doet me goed dat een Stones fan deze voor een Beatles fan belangrijke plek opzoekt... Maar ja, die Beatles fan is laatst ook bij een concert van de Stones geweest...
BeantwoordenVerwijderen