Rennes. Iedere avond bij het diner gaat het voornamelijk over de koers. De oud renners Maarten Durcot en Gerrit Solleveld maken heerlijke vergelijkingen met vroeger, ze filosoferen over de huidige tactieken en komen met de sappigste anekdotes uit hun eigen wielerverleden. Vanavond zat ook Matthieu Hermans aan tafel en werd er nog een schepje bovenop gedaan. Dit zijn de gesprekken waar iedere wielerliefhebber van smult.
Helaas is het onmogelijk om deze spraakwatervallen te beschrijven. Ik kan het allemaal niet zo snel en zo gedetailleerd onthouden, laat staan dat ik in staat ben om deze verhalen te reproduceren op de smeuïge wijze die er bij hoort. Liefst zou ik een memorecordertje op tafel zetten, maar dat is natuurlijk niet netjes. Het zijn de herinneringen van deze mannen en die moeten ze zelf op papier zetten.
Ik kan misschien proberen om de setting te schetsen.
Drie losse tafeltjes, tegen elkaar geschoven onder een grote parasol, waaraan zeven kerels genoten van goed eten. Het regende in Rennes en de carrousel op het plein stond stil. Eigenlijk was het net iets te koud voor alleen een poloshirt.
Een dronken zwerver schoof aan en begon op agressieve toon iets tegen ons te roepen. Wij probeerden de stinkerd te negeren. Als we iets verkeerd zouden doen was hij met tafels en stoelen gaan smijten, dat wist ik vrijwel zeker. Uiteindelijk kwam de ober ons redden. Het lieve serveerstertje had haar collega gehaald toen ze de man met het ontblote bovenlijf zag lopen. Blijkbaar kende ze hem.
Langs het terras liepen veel studenten, maar allemaal gekleed in alternatieve kleding. Verdacht veel gothic figuren. Vieze jongens met rood geverfd haar en ontblote bovenlijven. Meisjes die zichzelf zo toegetakeld hadden dat ik me af vroeg waar de bezem gebleven was. De vaders in het gezelschap maakten zich opeens zorgen over de keuzes die hun dochters de komende jaren gaan maken.
Een jongen lazerde voor onze ogen uit zijn rolstoel. Ik dacht dat het een grap was en zeker toen hij een poging deed om op te staan. Vlak voor hij voor de tweede keer viel leek het er even op dat hij weer kon lopen. Het wonder van Rennes bezorgde mij een slappe lach waar ik niet trots op was. Met natte broek hees de lamme zichzelf in het karretje en alsof er niets was gebeurd reed hij verder.
In het centrum van de stad was een klein straattheaterfestival. Niet van een hoog niveau, maar knullige vuurvreters, slechte violisten of trekzakartiesten met een beperkt repertoire. Een meisje dat voor het eerst probeerde te jongleren voor publiek en duidelijk last had van zenuwen.
Zo veel mafkezen dat ik me af vroeg waar Harry Potter bleef.
Er zat regen in mijn lasagne en de digestives lieten lang op zich wachten, maar de mooiste conclusies vlogen over tafel. Het ging over flikken, in de slag zitten, vergeten koersen, renners, oud renners en ploegleiders. De wielerverhalen waren om van te smullen.
Helaas is het onmogelijk om deze spraakwatervallen te beschrijven. Ik kan het allemaal niet zo snel en zo gedetailleerd onthouden, laat staan dat ik in staat ben om deze verhalen te reproduceren op de smeuïge wijze die er bij hoort. Liefst zou ik een memorecordertje op tafel zetten, maar dat is natuurlijk niet netjes. Het zijn de herinneringen van deze mannen en die moeten ze zelf op papier zetten.
Ik kan misschien proberen om de setting te schetsen.
Drie losse tafeltjes, tegen elkaar geschoven onder een grote parasol, waaraan zeven kerels genoten van goed eten. Het regende in Rennes en de carrousel op het plein stond stil. Eigenlijk was het net iets te koud voor alleen een poloshirt.
Een dronken zwerver schoof aan en begon op agressieve toon iets tegen ons te roepen. Wij probeerden de stinkerd te negeren. Als we iets verkeerd zouden doen was hij met tafels en stoelen gaan smijten, dat wist ik vrijwel zeker. Uiteindelijk kwam de ober ons redden. Het lieve serveerstertje had haar collega gehaald toen ze de man met het ontblote bovenlijf zag lopen. Blijkbaar kende ze hem.
Langs het terras liepen veel studenten, maar allemaal gekleed in alternatieve kleding. Verdacht veel gothic figuren. Vieze jongens met rood geverfd haar en ontblote bovenlijven. Meisjes die zichzelf zo toegetakeld hadden dat ik me af vroeg waar de bezem gebleven was. De vaders in het gezelschap maakten zich opeens zorgen over de keuzes die hun dochters de komende jaren gaan maken.
Een jongen lazerde voor onze ogen uit zijn rolstoel. Ik dacht dat het een grap was en zeker toen hij een poging deed om op te staan. Vlak voor hij voor de tweede keer viel leek het er even op dat hij weer kon lopen. Het wonder van Rennes bezorgde mij een slappe lach waar ik niet trots op was. Met natte broek hees de lamme zichzelf in het karretje en alsof er niets was gebeurd reed hij verder.
In het centrum van de stad was een klein straattheaterfestival. Niet van een hoog niveau, maar knullige vuurvreters, slechte violisten of trekzakartiesten met een beperkt repertoire. Een meisje dat voor het eerst probeerde te jongleren voor publiek en duidelijk last had van zenuwen.
Zo veel mafkezen dat ik me af vroeg waar Harry Potter bleef.
Er zat regen in mijn lasagne en de digestives lieten lang op zich wachten, maar de mooiste conclusies vlogen over tafel. Het ging over flikken, in de slag zitten, vergeten koersen, renners, oud renners en ploegleiders. De wielerverhalen waren om van te smullen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.