Rennes. 6e etappe: Lisieux > Vitré (184km). In Normandië is het weer omgeslagen en werden we voor het eerst deze Tour geconfronteerd met regen. De grote luifels van de bussen werden uitgeschoven en heel zielig stond de toegestroomde media en een hand vol genodigden daar onder te schuilen tot de renners naar buiten kwamen. Die lieten natuurlijk extra lang op zich wachten.
Zoals gebruikelijk was het Michael Rasmussen die als eerste zijn spichtige gezicht liet zien. De Deen schijnt een enorme controlfreak te zijn en laat niets aan toeval over. Het valt mij op dat hij iedere morgen met zijn mecanicien de fiets controleert en telkens vindt hij wel iets waar een sleutel, schroevendraaier of imbus voor nodig is. Vanmorgen was het zijn zadel dat niet recht genoeg stond.
Andere renners zie ik dit niet doen. Die pakken de fiets zoals deze is klaargezet en rijden weg. Op basis van deze observatie van een paar dagen trek ik de voorbarige conclusie dat Rasmussen een zenuwpees is. In mijn ogen ziet hij er ook een beetje eng uit. Te mager. Hij loopt er bij als een bange jongen die op school te vaak gepest is.
Natuurlijk kan hij hard trappen en hij zal zeker mee strijden om de bolletjestrui, maar als ik Rasmussen zie, moet ik altijd denken aan de laatste tijdrit in de Tour van het vorig jaar. Wat was deze renner die dag nerveus. Mijn collega's hebben hem die avond, op zijn fiets gespot op de snelweg. Hij was zo ongelukkig dat hij alleen een stukje wilde uitrijden en raakte helemaal de weg kwijt.
Vanmorgen liepen de renner en de fietsenmaker debatterend naar de auto. Druk met mierenneukdetails. Alsof er even veel te bespreken valt over een racefiets als over de Ferrari van Michael Schumacher. Alle puntjes werden op verzoek aangepast. Tikje hier, millimeter daar. Rasmussen stapte op en reed voorzichtig richting het podium bij de start. Direct schakelen om te controleren of alles het deed.
Oscar Freire liet zijn sporttas door Erik Breukink uit de auto halen. Hij zocht een regenjas. Ik het tasje zaten een aantal Rabo wielershirts, een flinter dunne bodywarmer en zelfs een paar dikke handschoenen, maar de regenjas was spoorloos. Ook de zijvakjes haalde de etappewinnaar van gisteren overhoop. Kledingstukken die er uit kwamen werden opgepropt en teruggestopt. Ik vermoed dat Rasmussen van deze rommelige manier van werken buikpijn zou krijgen.
Hij was alweer terug en liep nog even naar de mecanicien. Nog één keer overleggen. Toen was het tijd en vertrokken de Raborenners in de stromende regen naar de start van de zesde etappe. Oscar Freire in een geleende regenjas. De magere Rasmussen dik ingepakt en als enige met lange broek.
Zoals gebruikelijk was het Michael Rasmussen die als eerste zijn spichtige gezicht liet zien. De Deen schijnt een enorme controlfreak te zijn en laat niets aan toeval over. Het valt mij op dat hij iedere morgen met zijn mecanicien de fiets controleert en telkens vindt hij wel iets waar een sleutel, schroevendraaier of imbus voor nodig is. Vanmorgen was het zijn zadel dat niet recht genoeg stond.
Andere renners zie ik dit niet doen. Die pakken de fiets zoals deze is klaargezet en rijden weg. Op basis van deze observatie van een paar dagen trek ik de voorbarige conclusie dat Rasmussen een zenuwpees is. In mijn ogen ziet hij er ook een beetje eng uit. Te mager. Hij loopt er bij als een bange jongen die op school te vaak gepest is.
Natuurlijk kan hij hard trappen en hij zal zeker mee strijden om de bolletjestrui, maar als ik Rasmussen zie, moet ik altijd denken aan de laatste tijdrit in de Tour van het vorig jaar. Wat was deze renner die dag nerveus. Mijn collega's hebben hem die avond, op zijn fiets gespot op de snelweg. Hij was zo ongelukkig dat hij alleen een stukje wilde uitrijden en raakte helemaal de weg kwijt.
Vanmorgen liepen de renner en de fietsenmaker debatterend naar de auto. Druk met mierenneukdetails. Alsof er even veel te bespreken valt over een racefiets als over de Ferrari van Michael Schumacher. Alle puntjes werden op verzoek aangepast. Tikje hier, millimeter daar. Rasmussen stapte op en reed voorzichtig richting het podium bij de start. Direct schakelen om te controleren of alles het deed.
Oscar Freire liet zijn sporttas door Erik Breukink uit de auto halen. Hij zocht een regenjas. Ik het tasje zaten een aantal Rabo wielershirts, een flinter dunne bodywarmer en zelfs een paar dikke handschoenen, maar de regenjas was spoorloos. Ook de zijvakjes haalde de etappewinnaar van gisteren overhoop. Kledingstukken die er uit kwamen werden opgepropt en teruggestopt. Ik vermoed dat Rasmussen van deze rommelige manier van werken buikpijn zou krijgen.
Hij was alweer terug en liep nog even naar de mecanicien. Nog één keer overleggen. Toen was het tijd en vertrokken de Raborenners in de stromende regen naar de start van de zesde etappe. Oscar Freire in een geleende regenjas. De magere Rasmussen dik ingepakt en als enige met lange broek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.