bar brasserie

Rennes. Op de hoek van Place Saint-Germain en Rue des Francs Bourgeois ligt een buurtcafé. Ik denk dat het niet iedere avond een dolle boel is in Bar Brasserie Le Saint Germain, maar vanavond was het feest. Le Patron werd vijftig en dat werd door de stamgasten gevierd met groene punch, een koud buffet en zelf gezongen muziek.
Wat ons aan trok weet ik niet, maar we waren het er unaniem over eens dat we in dit gezelschap het laatste biertje voor het slapen zouden drinken. In eerste instantie werden we geweigerd door twee mannen bij de deur. Het was een besloten feest, maar de glimlach van Maarten deed wonderen. We mochten plaats nemen op het terras. Tien seconden later stonden we allemaal in de deuropening te kijken hoe de tengere dochter van het feestvarken een liedje zong.
De chanson werd niet spatzuiver gezongen en installatie met karaoke cd hielp haar niet. 'Ella, Ella. ELLAAAAH-ELLAAAAAAAA' werd harder op de momenten waarop het meisje in de strakke jurk vals zong. Er zat een kraak in haar stem vanwege de zenuwen en ze stond er bij als aan de grond genageld. Henk-Jan Smits zou dit talent afgemaakt hebben, maar hier kreeg het stuk met de scheve tanden een staande ovatie. Ik had bewondering voor haar durf en klapte hard mee. De trotse vader pinkte een traan weg.
Tijd voor de cadeaus. Na een korte toespraak kreeg de jarige van alle stamgasten een eenvoudige sporttas en een ruitjes overhemd. Heel praktisch. De man met snor, die mij deed denken aan de tekeningen van Fiep Westendorp, was er zichtbaar blij mee. Hij nam de microfoon en zong ook een lied voor de gasten.
Het bleef niet bij een drankje in Le Saint Germain. We raakten aan de praat met Fabienne1 en Fabienne2. Misschien heb ik het niet goed begrepen en was er maar een Fabienne, maar dan weet ik niet meer hoe die andere blonde mevrouw heette. Fabienne1 had een blauwe zeester om haar nek. Ze was ooit de mooiste in dit café en bleek zeer geïnteresseerd in de verhalen van de vreemde mannen uit de Pays Bas.
De andere Fabienne vertelde over haar jongere broer Fabian, ook een wielrenner, maar hij was helaas aan een hartaanval overleden. Ondertussen had Edith de microfoon opgepakt. Dit was de beste zangeres van het plein. Ik had alleen pas aan het eind van haar nummer door dat ze in het Engels zong en niet in het Frans. Ze had een beetje een accent.
Het werd communicatie op Allo Allo niveau. Voor mijn gevoel sprak ik aan het eind van de avond vloeiend Frans en de vriendelijke stamgasten begrepen me. Helaas kwamen we niet verder dan een gesprek over voetbal, terwijl ik graag had geweten wat zij in het dagelijks leven doen en hoe leuk Rennes is.
Maarten analyseerde scherper dan ik: De mensen in Bar Brasserie Le Saint Germain zijn gelukkig.