hollen of stil staan

Esch-Sur-Alzette, Luxemburg. 2e etappe: Obernal > Esch-sur-Alzette (223km) Iedere ochtend gaan we naar de start, waar we een filmpje maken voor het Sportjournaal. We kijken vooruit op de komende etappe met renners waarvan we verwachten dat ze een rol van betekenis kunnen gaan spelen.
Als de renners vertrekken rijden wij zo snel mogelijk, over een alternatieve route naar de finish. Daar zijn we dan in de loop van de middag en kunnen de geluidsman/editor en onze verslaggever het stukje van ongeveer drie minuten monteren, terwijl de renners onze kant op komen. Ik wacht rustig af. Meestal ga ik even de situatie bij de finish verkennen, zodat ik weet waar de doorgangen zijn en waar de bussen van de ploegen staan.
Als de laatste vijf kilometer in gaan trekken we de witte hesjes met rugnummers aan, zodat we identificeerbaar zijn voor juryleden en organisatoren. Deze hesjes verschaffen ons de toegang tot het stuk straat direct achter de finish. We stellen ons op tussen de verzorgers en tientallen andere cameraploegen, ongeveer honderdvijftig meter na de streep om renners op te vangen voor een kort interview. Dat is de spannendste opdracht van de dag, omdat die jongens het liefst gelijk doorrijden naar de teambus.
Het stellen van de juiste vragen is voor de verslaggever heel lastig, omdat de informatie die hij een paar seconden na de sprint heeft beperkt is. Hij hoort het live verslag van onze commentatoren gehoord, maar in de drukte niets kunnen zien. Opeens schieten de renners voorbij en moet hij de juiste mannen tegen houden en direct een relevante vraag paraat hebben. Die gesprekjes zijn kort en het is onmogelijk om het daarna nog even rustig over te doen. Met een beetje mazzel kan je er twee of drie spreken.
Direct na het dankjewel van de verslaggever wordt het bandje uit de camera getrokken en holt Gerrit Solleveld naar de satellietwagen op de Zone Technique, om er voor te zorgen dat het interview zo snel mogelijk in Hilversum is. Het liefst willen ze nog een reactie uitzenden voor de podiumceremonie.
Ik moet vooral goed opletten dat ik met mijn anderhalve oog en de dode hoek van de camera geen renner omver loop of dat er niemand aan mijn microfoonsnoer blijft haken. Natuurlijk speur ik met de verslaggever en Gerrit naar eventuele interviewkandidaten. In eerste instantie zijn dat de Nederlandse deelnemers, maar het liefst spreken we ook zo snel mogelijk met de winnaar.
Vanmiddag was dat Mc Ewen en op het moment waarop we hoorden dat hij de snelste was in de sprint stond hij voor mijn neus. Gelijk doken er andere cameraploegen en fotografen op de held van de dag en werd hij afgevoerd in de richting van de dopingbus en het erepodium. We kregen net niet de kans om snel een eerste reactie te peilen. Bram Tankink en Michael Boogerd bleven wel voor onze camera staan om het verhaal van de laatste kilometers te vertellen.
Binnen een paar minuten zijn alle renners weer verdwenen. Dan is het nog mogelijk om de etappewinnaar en de leiders in de verschillende klassementen na de huldiging te spreken in de Mixed Zone. De afgelopen dagen hebben we daar een paar aardige quotes gehaald. Ook vandaag mocht Han twee vragen stellen aan Hushovd, de nieuwe gele trui drager en kon hij toch ook nog twee vragen stellen aan Robbie Mc Ewen, die lange antwoorden in keurig Nederlands gaf.
Ongeveer een kwartier, twintig minuten na de finish is alles klaar. Als je dan nog een renner wilt spreken zal je naar het hotel van de ploeg moeten. Dat hebben we tot nu toe niet hoeven doen, maar bij het eerste Nederlandse succes staat die reis op het programma.