receptie

Esch-Sur-Alzette, Luxemburg. Bij de receptie van Hotel de la Poste stond een geïrriteerde grijze man, zoals wij er velen kennen. Hij was duidelijk ontevreden, had een goldcard die niet werkte en dreef het blonde meisje achter de balie respectloos tot wanhoop. De komst van vijf Nederlandse grappenmakers kon zij er even niet bij hebben. Haar hoofd kleurde rood en dat was niet van de zon. Ze had een snik in haar stem, de eerste traan stond op doorbreken.
Het hotel voor deze nacht ligt in het centrum van de aankomstplaats, tussen een schoenenwinkel en een kledingzaak voor moedertjes. Geheel in art-déco stijl en compleet gerenoveerd, ziet het hotel er prachtig uit. In de folder staat dat gasten hier welkom zijn en worden ontvangen geheel volgens de traditie van vriendelijkheid en kwaliteit, waarmee een bijdrage wordt geleverd aan de dynamiek van de stad.
Het was nog nooit zo druk in dit hotel. Vandaag kwam iedereen tegelijk binnen. Allemaal kerels die snel geholpen moesten worden met nogal wat noten op hun zang. Internet, parkeerplek en vooral haast. De Tour de France was in town.
Wij vonden van onszelf dat we zeker niet de beroerdste waren en na die grijze hork absoluut een makkelijk stel. Het was alleen de blinde paniek in de ogen van het meisje, waar we lacherig en een tikkeltje melig van werden. Helaas bleek er niet veel meer nodig om het laatste restje zelfvertrouwen definitief te vernietigen.
Terwijl de grijze man luid stond te bellen voor de desk en vijf Nederlanders met het geduld van een eendagsvlieg door elkaar spraken moest het arme kind huilen en lachen tegelijk. Huichen. Een dikke waterlander biggelde in haar decolleté.
In een snik was onze haast verdwenen. Zij probeerde er het beste van te maken, maar was eigenlijk toe aan een korte time-out. Ze rommelde in papieren en kon onze reservering nergens vinden. Uiteindelijk had ze iets. Vier kamers voor de televisieploeg. Prima en hulde, maar wij hadden vijf kamers geboekt. Het incheck tafereel duurde nu zo lang dat het niet meer leuk was. De een begon te lachen, de anderen vertrokken narrig naar hun kamers en er bleef een mannetje over met een soort van medelijden. Ik.
Dat ik na een half uur nog zo aardig deed kwam vooral omdat ik geen kamer had. De verwarde doos had vier keycards uitgedeeld en een nieuw probleem. Ze was het overzicht al lang kwijt, maar nu ook de motivatie om er nog iets van te maken. Ze haalde een hand door de geblondeerde lokken. Er stond een glimmend laagje klam zweet op haar voorhoofd. Ik hoopte vooral dat ze niet echt zou gaan huilen, want aan een zenuwinzinking hadden we op dat moment niets.
Plotseling toverde ze ergens een extra kamer vandaan en kon ik eindelijk douchen. Ik vroeg me af of er nog een klant zou komen die kon fluiten naar zijn reserveerde slaapplaats. Het kon mij verder niets meer schelen.

Er stond een politieauto voor de deur van het hotel toen we om elf uur terug kwamen van het steak house. We maakten een grap over dopingcontrole en liepen niets vermoedend de hal in. Daar stonden twee agenten en de blonde receptioniste, die opgelucht reageerde. Het duurde even voor ze duidelijk gemaakt had dat er een dubbele boeking was en er nog een televisieploeg was gearriveerd. Dat leek mij geen probleem… voor ons.
Maar ze vertelde dwingend dat wij onze koffers moesten pakken. De twee agenten waren gekomen om er op toe te zien dat onze spullen zouden worden weggehaald, maar dat was nu we er zelf waren niet meer nodig. Naar mate wij er minder van begrepen, begon de overspannen receptioniste sneller te praten. Ik kreeg het gevoel dat ook de dienders niet helemaal snapten hoe de vork in de steel zat.
Onze producer werd gebeld. Zij spreekt vloeiend Frans en zou het wel even regelen, maar het werd een ordinair gesprek. Wat de producer zei en in welke toonsoort hoorde ik niet, maar de hysterische receptioniste was niet bepaald vriendelijk, traditioneel of bezig met kwaliteit. Wel leverde ze een bijzondere bijdrage aan de dynamiek van deze stad.
De agenten trokken zich langzaam terug. Om half twaalf kwam een Engelsman vragen hoe lang het nog ging duren voor wij zouden oprotten. Terwijl het wanhopige schelden en schreeuwen op de achtergrond door ging maakten wij kennis met onze collega's van ITV. We zaten in hetzelfde schuitje. Moe en toe aan een lekker bedje.
Wat de rare receptiemedewerkster niet voor elkaar gekregen had, lukte ons binnen een paar minuten. Er werd nagedacht over een constructieve oplossing. Het compromis pakte in ons voordeel uit. De Engelsen vertrokken naar een ander hotel en zouden deze nacht kamers moeten delen met elkaar.
Waar het mis gegaan is met de reservering weet ik niet, maar ik vrees dat die Engelsen eigenlijk in deze herberg hadden moeten slapen. Gelukkig waren die gasten flexibel en hoefden wij onze rommel niet weer in te pakken. De receptioniste kon inmiddels niet meer normaal nadenken. Ik vrees dat zij deze nacht nog onder een trein is gesprongen, maar de Tour wacht op niemand.