lance niet

Montceau-les-Mines. Individuele tijdrit: Le Creusot > Montceau-les-Mines (56km). Mart moest even een promo opnemen voor zijn avondprogramma en de perfecte locatie was niet ver van de straalwagen, aan de andere kant van de hekken. Daar konden we alleen met een grote omweg komen. De SNG stond helemaal achteraan op de Zone Technique en alle hekken zaten potdicht. Een gezellige wandeling was de enige optie.
Aangekomen op de plek waar we de aankondiging wilden opnemen gebeurde gelijk waar we op gehoopt hadden. Een ploegleiderwagen kwam aangereden en op de bijrijderstoel zat Sven Kramer, een van de gasten in de uitzending. Zonder overleg en volkomen spontaan hadden we dertig seconden later ons spotje. Tevreden knikten we naar elkaar.
Iemand aan de andere kant van het hek was zo vriendelijk om even mijn camera aan te pakken. Over het hek klimmen was voor ons geen optie, omdat een strenge bromsnor ons in de gaten hield. Bovendien leek het mij geen goed idee als de presentator stunts ging uithalen. Lekker lopen en met plezier, omdat het zo snel en onvoorbereid was gelukt. Halverwege zag ik een mogelijkheid om een hek te verschuiven, maar een Franse klootzak begon gelijk te krijsen. De verrader was een regeltjesneuker en een fijne collega.
Woest liepen we verder. Schelden op die Fransoos hielp een beetje.
Achter ons toeterde een auto. Het geluid van een echte wielerclaxon. Het was de ploegleiderwagen van Discovery met achter het stuur Johan Bruyneel. Mart zwaaide. Het raampje ging open en toen pas zag ik dat op de bijrijderstoel Lance Armstrong zat. Een gouden moment, want al dagen waren we op zoek naar de Amerikaan. Alleen stond nu mijn camera vierhonderd meter verderop bij de straalwagen.
Natuurlijk kon ik er niets aan doen, want je kan niet dag en nacht met een camera in de aanslag rondlopen. Als ik over het hek was geklommen hadden we het ook niet gehad, maar nu stond ik er bij en kon ik wel door de grond zakken. Lance maakte een cynisch compliment over het uiterlijk van Mart, die een minuutje door het raampje sprak met de zevenvoudig Tourwinnaar. Ik kon niet meer doen dan het maken van een onduidelijke foto.
Inmiddels stond er een andere ploegleider achter de DiscoverySkoda, die snel verder reed. Mart had gevraagd of het mogelijk was om Lance even voor een camera te spreken, maar hij ging gelijk weg. Een vlucht naar Parijs wachtte.
"Pierre wat hebben ze niet?" Zou Willem Ruys geroepen hebben.
Dit zijn de momenten waar het om draait en als het op deze manier gaat, dan kan ik daar lang ziek van zijn. Anderen konden er vooral om lachen. Stel dat ik een camera in mijn hand had gehad en niet alleen een microfoon, dan was Lance misschien niet gestopt. Nu was het een heerlijk ongedwongen en ontspannen momentje met Mart. Tegen mij zei hij "Joh, guy!" toen de auto verder reed.
Lance Armstrong hadden we dus niet. Ik baalde, want het was een joekel van een gemiste kans. Niets aan te doen en niemand die me ook maar iets verweet, maar wat was het jammer. Zo jammer. Zo verdomd zonde. Zo gvdmme…