landgenoten

Compiègne. Drie volwassen kerels in hetzelfde gele T-shirt bij de start van de etappe in Huy. Handen in hun zakken, buik vooruit. Trots dat ze over het hek gekropen zijn en ze staan met hun dikke neus helemaal vooraan bij de bus van de Rabobank. Er kan geen fiets tussen.
Een van de musketiers belt met het thuisfront en schept op over zijn positie. Hij geeft ons als coördinaten op: "Ik sta naast de filmploeg van de NOS. Als ik wil kan ik ze met mijn elleboog aanraken." Waarschijnlijk denkt hij dat wij debiel zijn, doof of uit het Chinese kantoor van de NOS komen, want hij realiseert zich niet dat wij het op twintig centimeter allemaal verstaan.
De andere twee maken zich druk over het gewicht van de camera, maar durven mij er niet over aan te spreken. Als de camera loopt proberen ze wel quasi nonchalant in beeld te komen. Doen alsof ze niet in de gaten hebben dat ze achter de geïnterviewde staan en denken dat ik het niet door heb. Ze staan voor paal en zijn zo met zichzelf bezig dat het gesprek gaat over de verwondingen van de gevallen renner. Flikker op, loop door en doe gewoon!
Mij stoort het mateloos, omdat het de kijker zal afleiden. Helaas kan ik er niets aan doen. De eerste tv camera met ingebouwd verdovingspistool moet nog ontwikkeld worden.
Het is de mentaliteit van dit soort landgenoten die mij steeds blijft verbazen. Het zijn namelijk altijd Nederlanders die zonder accreditatie over hekken klimmen en er dan alles aan doen om hinderlijk in de weg te lopen. Zonder gevoel van schaamte kruipen volwassen mannen overal tussendoor en geven ze hun kinderen opdracht om de handtekeningen te scoren waar ze zelf niet naar durven vragen. De keurige Belgen die wel netjes achter de hekken blijven zien niets meer.
De telefoontjes met ingebouwde fototoestel en de digitale compact camera's zijn een ramp. In Valkenburg, onderaan de Cauberg, is deze week weer een renner gevallen, omdat een amateur-fotograaf zijn telefoon te ver over het hek stak. Dat wordt alleen maar erger en ik vrees dat de renners er, ondanks de vele waarschuwingen, vooral in de bergen veel last van krijgen. Iedere randdebiel heeft tegenwoordig een weblog en moet dus zonder nadenken vooraan staan.
De Hollandse brutaliteit is ongekend en dommigheid straalt er aan alle kanten vanaf. De drie in het geel kijken alsof ze water zien branden als een agent vriendelijk vraagt of ze weer achter het hek willen gaan staan. Ze lopen stukje en dralen net zo lang tot de agent verdwenen is. Dat weet die agent natuurlijk ook. Als hij terug komt om de lullo's definitief te verwijderen, sluipt aan de andere kant een grijze papzak in Rabobank-wielertenue over de hekken.
Thuis schept dit soort op over lef, maar als je ze in actie ziet is het niet meer dan zielig gedrag.