niks

De Meern. Stilte.

Even geen avonturen, maar een ochtendwandeling door het Kloosterpark. De auto krijgt een beurt, dus moet ik lopen. Even rust is prettig, want de koers dendert nog na in mijn hoofd. Hoe laat is de start? Hoeveel kilometers moeten we vandaag rijden? Waar kunnen we tactisch parkeren en wanneer gaan we de straat op voor hijgende interviews?
Een brutaal kwettervogeltje achtervolgt me. Het doet me denken aan de Frans ratelende speaker die ik drie weken hoorde en waarvan ik niet meer verstond dan namen van renners. Duizend kwetters per minuut.
Ik probeer mijn gedachten te ordenen en bedenk wat ik deze week nog zou kunnen doen. Zou kunnen. Veel fut heb ik niet. Ik ben zo lui als de dikke Basset die geen zin heeft achter zijn baasje aan te sjokken. De vrouw roept haar hond met een krijsende stem die niet bepaald uitnodigend is. Hij gaat op zijn kont zitten en krabt eens achter zijn oor.
Jaloers kijk ik naar de paarden in de wei. Ze grazen. Om hun hoofd dragen ze een soort zakken. Het zijn maskers tegen de zon of de hitte. Of is dit om te voorkomen dat ze te veel prikkels krijgen? Ik weet het niet. Deze beesten zijn de afgelopen weken niet buiten dit stukje boerenland geweest.
Ik stond twee dagen geleden nog op de Champs Elysées, zag de Arc de Triomphe en Place de la Concorde. L'Opera en het Louvre. Had geen tijd om de Mona Lisa te bekijken, want ik moest zo nodig naar Gap. Niet het stadje, maar de winkel. Daar kocht ik drie uur voor de het eind van de Tour een T-shirt en moest me haasten om op tijd bij de finish te zijn.
Dat shirt draag ik nu, tijdens de vroege wandeling door de natuur.
De mevrouw van de hond groet mij op gedempte toon.
'Goedemorgen.'
'Morgen', zeg ik als we elkaar passeren.
Zij draait zich om een roept de Basset.
'Hierrrrrrrrr…!'
'Floyd, kom hier!'
Ik denk dat ik het niet goed hoor.