Bordeaux. Ik kan me beelden herinneren van een opgejaagde Lance Armstrong, die op de rustdagen in de Tour werd achtervolgd door een leger fotografen en cameramannen. Als hij een persconferentie gaf, dan wilde iedereen er bij zijn, niemand iets missen en het liefst zouden alle journalisten een exclusief stukje maken met de zevenvoudig Tourwinnaar. Het was altijd chaos rond Armstrong. Overal dringen en duwen. Zelf heb ik ook wel eens achter de Amerikaan aangelopen en dat was geen eenvoudige opdracht.
Op de eerste rustdag van de Tour in 2006 rijdt een Oekraïner in het geel en dat is een heel ander verhaal. Natuurlijk was het kleine zaaltje waar T-Mobile een persconferentie gaf tjokvol, maar de journalisten waren vooral geïnteresseerd in het verhaal van de ploeg die zonder Ullrich opeens heel succesvol is. De leider in het algemeen klassement kon in alle rust door de gangen van het hotel wandelen en hoefde niet veel vragen te beantwoorden.
Serhly Honchar moest uitleggen hoe je zijn naam uitspreekt en vertelde dat er welgeteld één journalist van een plaatselijke krant in de Oekraïne heeft gebeld om iets te vragen over de prestaties van hun landgenoot.
Terug naar Lance, die altijd en overal werd lastig gevallen door met name Franse journalisten. Ze wilden hem steeds weer onderuit halen met dopinggeruchten en valse beschuldigingen. De sfeer op deze persconferenties was regelmatig grimmig en Lance reageerde dan verbitterd, boos of cynisch, maar was altijd messcherp en bloedserieus. Ook op een rustdag moest Armstrong altijd op zijn hoede zijn en verdomd goed opletten.
Honchar hoefde geen enkele kritische vraag te beantwoorden, terwijl ik een goed geïnformeerd journalist hoorde zeggen dat ook deze renner geen zuiver blazoen heeft, dat het wel heel frappant is dat hij op 36-jarige leeftijd en met een lelijke techniek, zo vreselijk hard dat loodzware verzet rond kan trappen. In zijn omgeving is in ieder geval gerommeld. Er werd deze middag, door de voornamelijk Duitse journalisten, simpelweg niet naar gevraagd. Het voordeel van deze minder kritische houding was dat het gezellig bleef. Na afloop nam de man van het geel rustig de tijd om vragen te beantwoorden en toen de zaal bijna leeg en verlaten was liep hij in alle rust naar zijn kamer. Hij werd gevolgd door welgeteld één camera. Die van mij.
Op de eerste rustdag van de Tour in 2006 rijdt een Oekraïner in het geel en dat is een heel ander verhaal. Natuurlijk was het kleine zaaltje waar T-Mobile een persconferentie gaf tjokvol, maar de journalisten waren vooral geïnteresseerd in het verhaal van de ploeg die zonder Ullrich opeens heel succesvol is. De leider in het algemeen klassement kon in alle rust door de gangen van het hotel wandelen en hoefde niet veel vragen te beantwoorden.
Serhly Honchar moest uitleggen hoe je zijn naam uitspreekt en vertelde dat er welgeteld één journalist van een plaatselijke krant in de Oekraïne heeft gebeld om iets te vragen over de prestaties van hun landgenoot.
Terug naar Lance, die altijd en overal werd lastig gevallen door met name Franse journalisten. Ze wilden hem steeds weer onderuit halen met dopinggeruchten en valse beschuldigingen. De sfeer op deze persconferenties was regelmatig grimmig en Lance reageerde dan verbitterd, boos of cynisch, maar was altijd messcherp en bloedserieus. Ook op een rustdag moest Armstrong altijd op zijn hoede zijn en verdomd goed opletten.
Honchar hoefde geen enkele kritische vraag te beantwoorden, terwijl ik een goed geïnformeerd journalist hoorde zeggen dat ook deze renner geen zuiver blazoen heeft, dat het wel heel frappant is dat hij op 36-jarige leeftijd en met een lelijke techniek, zo vreselijk hard dat loodzware verzet rond kan trappen. In zijn omgeving is in ieder geval gerommeld. Er werd deze middag, door de voornamelijk Duitse journalisten, simpelweg niet naar gevraagd. Het voordeel van deze minder kritische houding was dat het gezellig bleef. Na afloop nam de man van het geel rustig de tijd om vragen te beantwoorden en toen de zaal bijna leeg en verlaten was liep hij in alle rust naar zijn kamer. Hij werd gevolgd door welgeteld één camera. Die van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.