un peu nerveus

Bayonne. 8e etappe: Bordeaux > Dax (170km). Na een bakje Café Grand'Mère in Village Depart arriveren de bussen bij de start en begint het echte werk. De tijd die we hebben voor het verzamelen van ons materiaal is kort en het is vaak erg onoverzichtelijk bij de start. Renners zijn overal en nergens, dus is het soms lastig om de juiste mannen voor de camera te krijgen. Nu de eerste week voorbij is, moeten we meer op zoek naar verhalen en kunnen we niet rustig afwachten tot de jongens van een bepaalde sprintersploeg naar buiten komen.
Vanmorgen in Bordeaux vlogen we er vol in. In een poging om niets te missen joegen we elkaar op. Tak tak tak. Shotje hier! Zie je dit, had je dat? Let daar op en wacht even hier. De lens vloog alle kanten uit en wij waren niet de enige cameraploeg die zo druk aan het werk was. Al die bezige bijtjes met fotocamera's, microfoons, schrijfblokken en camcorders zorgen voor de nodige hektiek. Naar mate het moment van de start dichterbij komt, hoe meer gezoem er is.
Wij konden na een dik half uur tevreden zijn. Een aantal goede verhalen, te veel aardige quotes van renners om alles uit te zenden en een paar grappige kwinkslagen. Als toetje hadden we een kort interview met Mario Chippolinni en een gesprekje met Patrick Lefévère. Uiteindelijk vertrokken we met ongeveer 20 minuten op het bandje, als eerste wagen achter de koers aan, naar de finishplaats.
De ene dag hebben we iets meer materiaal, de andere minder. Van deze beeldenbrei moet de verslaggever een filmpje van 3 tot 4 minuten maken en soms een extra stukje van een paar minuutjes. Het spotten gebeurt onderweg. Dan bekijkt hij de beelden en luistert hij naar de interviews. In zijn hoofd en op papier maakt hij een selectie. Voor we bij de aankomst zijn moet hij een plan hebben voor de montage en liefst ook al een paar voiceover teksten. Voor de finish heeft hij een klein uurtje om het zogenaamde start-item in elkaar te zetten. Dat is te doen, maar de verslaggever en editor moeten wel stevig doorwerken.

Na de finish hebben we in principe maar tien minuten waarin het moet gebeuren. Er is geen kans om iets over te doen of om de situatie naar je hand te zetten. De renners vliegen voorbij en de mannen die we willen spreken kunnen we maar een keer aanschieten. Voor je het weet zijn ze verdwenen in de bussen.
Hoe ervaren en professioneel we ook zijn, dit zijn situaties waarin we elkaar opnaaien. Ik word iedere dag twee keer licht nerveus. Een gezonde spanning, die me scherp houdt. De druk voelt alsof we een liveuitzending maken. We nemen het wel op een bandje op, maar het meeste wordt integraal en zo snel mogelijk uitgezonden.
Ondanks het feit dat het soms onvermijdelijk is dat we iets missen, is het onze eer te na om het te laten gebeuren. Tot nu toe gaat dat redelijk goed. Soms kan iets beter, maar dan wordt daar achteraf ook over gesproken. In dit team blijft niets onder de pet en wordt slordigheid niet getolereerd. We weten zelf best of iets goed is of niet, maar we staan wel open voor kritiek, vragen er zelfs om bij de mannen die er echt verstand van hebben en proberen daar zo goed mogelijk naar te luisteren.

Vanmorgen bijvoorbeeld kreeg ik opbouwende kritiek van iemand waar ik veel respect voor heb op het gebied van televisie maken. Zijn opmerking heeft me de rest van de dag achtervolgd, omdat het niet eenvoudig is om het beter te doen dan ik al deed, maar ik moet en zal de oplossing vinden. De beroemde sportregisseur vroeg me of ik ondanks alle haast toch nog iets beter op mijn kaders en compositie wilde letten. Ik dacht dat ik dat al deed, maar hij legt de lat op mijn eigen verzoek nog hoger. Per slot van rekening kijken er veel mensen naar ons werk.
Ik denk dat ik daarom de komende dagen van mijn geloof val en de standaardlens die ik bijna altijd gebruik, ga vervangen door een groothoeklens. Dat is misschien een beetje laf, maar geeft in het gedrang bij start en finish iets meer vrijheid en speelruimte.
Alle kenners die meelezen mogen kijken, oordelen en hun mening geven…

start in Bordeaux