Thorn. Ik heb een neef in het witte stadje Thorn. Laten we hem hier voor het gemak even Pascal noemen. Tegenwoordig is hij boer en heeft hij de mooiste koeien van de nieuwe gemeente Maasgouw, maar vroeger was hij misdienaar.
Ik geloof dat ik hem wel eens in actie heb gezien. Dat was in de tijd dat we nog bruine ribbroeken droegen met appeltjes op de knieën en liepen op degelijke Renata schoenen met een rode stip onder de zool. We hadden nog volop haar, Pascal en ik.
Vandaag sprak ik mijn neef voor het eerst in vijf jaar. We zien elkaar niet vaak, maar als de familie bij elkaar komt, heb ik de grootste lol met hem. We rakelen telkens dezelfde verhalen op, maar die worden steeds leuker. Zo ook de herinneringen aan het misdienaartijdperk.
Zelf was ik een tijdje misdienaar in Geleen. Op mijn zevende mocht ik toetreden tot de handlangers van meneer pastoor. Ik vergeet nooit dat op de eerste oefenavond gelijk mijn splinternieuwe Leopard communiefiets werd gestolen achter de kerk. God had geen slechtere reclame voor zijn geloof kunnen maken.
Pascal had verhalen over begrafenissen in Thorn en dat de jongens na afloop achterin de lijkauto terug scheurden naar de sacristie. Meneer pastoor op de bijrijderstoel, met een armpje uit het open raam. De achterklep open, zodat de stokken met kruisen en een wierookbus die nog rookte mee konden.
Ik kan die verhalen niet zo mooi beschrijven als mijn neef. Hij had het over bruiloften in de kapel van Thorn, waarvoor de misdienaarkes in die tijd al 25 gulden per persoon kregen. Over de vroege missen, waarvoor ze al om zeven uur moesten aantreden. En hij vertelde het verhaal van de pastoor die liever aan zijn boot sleutelde dan dat hij de mis voordroeg. De man was razend populair, omdat hij, met handen nog zwart van de olie, zijn diensten altijd kort hield.
Er schuilt een conference in de belevenissen van de misdienaar. Misschien zelfs een roman. Het spijt me dat ik alleen de titel voor dit boek heb onthouden. Met dank aan neef Pascal:
"Misdienaar in Thorn; dat was godverdomme mooi werk!"
Ik geloof dat ik hem wel eens in actie heb gezien. Dat was in de tijd dat we nog bruine ribbroeken droegen met appeltjes op de knieën en liepen op degelijke Renata schoenen met een rode stip onder de zool. We hadden nog volop haar, Pascal en ik.
Vandaag sprak ik mijn neef voor het eerst in vijf jaar. We zien elkaar niet vaak, maar als de familie bij elkaar komt, heb ik de grootste lol met hem. We rakelen telkens dezelfde verhalen op, maar die worden steeds leuker. Zo ook de herinneringen aan het misdienaartijdperk.
Zelf was ik een tijdje misdienaar in Geleen. Op mijn zevende mocht ik toetreden tot de handlangers van meneer pastoor. Ik vergeet nooit dat op de eerste oefenavond gelijk mijn splinternieuwe Leopard communiefiets werd gestolen achter de kerk. God had geen slechtere reclame voor zijn geloof kunnen maken.
Pascal had verhalen over begrafenissen in Thorn en dat de jongens na afloop achterin de lijkauto terug scheurden naar de sacristie. Meneer pastoor op de bijrijderstoel, met een armpje uit het open raam. De achterklep open, zodat de stokken met kruisen en een wierookbus die nog rookte mee konden.
Ik kan die verhalen niet zo mooi beschrijven als mijn neef. Hij had het over bruiloften in de kapel van Thorn, waarvoor de misdienaarkes in die tijd al 25 gulden per persoon kregen. Over de vroege missen, waarvoor ze al om zeven uur moesten aantreden. En hij vertelde het verhaal van de pastoor die liever aan zijn boot sleutelde dan dat hij de mis voordroeg. De man was razend populair, omdat hij, met handen nog zwart van de olie, zijn diensten altijd kort hield.
Er schuilt een conference in de belevenissen van de misdienaar. Misschien zelfs een roman. Het spijt me dat ik alleen de titel voor dit boek heb onthouden. Met dank aan neef Pascal:
"Misdienaar in Thorn; dat was godverdomme mooi werk!"
die toeristen komen me bekend voor.Trouwens Pascal ook.Marein.
BeantwoordenVerwijderen