KL 797, Amsterdam – Sao Paulo. Reizen wordt pas leuk als de bestemming is bereikt. Gezeul met koffers, drukte op vliegvelden, het gedoe met veiligheidsmaatregelen, krappe stoelen aan boord en eindeloos wachten; het kan me allemaal gestolen worden.
Vanmorgen moesten we zelfs met de trein van Utrecht naar Schiphol. Vraag niet waarom, maar heb je wel eens geprobeerd met een grote tas, een koffer vol apparatuur, een rugzak vol gadgets en een zware camera op een vol perron bij de trein te komen?
Hel.
Het laten stempelen van ons kaartje was cruciaal. Dat was financieel gezien dé reden van deze unieke onderneming, maar de twee conducteurs op de intercity naar Schiphol waren spoorloos. Ze hadden zich met de Metro verstopt in de spits. Opgesloten in een onvindbaar hokje, nog net niet achter een boekenkast. Toen ik ze eindelijk gevonden had mocht ik mijn eigen tickets afstempelen. De heren waren liever lui dan moe.
Gedoe dus.
Op Station Schiphol was in geen velden of wegen een karretje te vinden. Proef 2 van deze reis met hindernissen: Hoe neem je de roltrap met een overdosis bagage?
Na al mijn gestuntel werden de treinkaartjes niet gecontroleerd door het grondpersoneel van de KLM. De maatschappij die het vliegen duurder maakt voor landgenoten, of –het is maar hoe je het wil zien- goedkoper voor mensen die een ticket buiten Nederland kopen.
Da's natuurlijk logisch.
Zo begrijp ik ook best dat goede films aan boord bij de KLM wel Chinese ondertitels hebben, of Arabische, Japanse, Franse, zelfs Engelse maar in een aantal gevallen geen Nederlandse.
Het feit dat je tegenwoordig in iedere stoel kan kiezen wat je wil zien is natuurlijk prachtig, maar de computer die dat mogelijk maakt was gemonteerd onder de stoel voor mij, met als gevolg: geen beenruimte. Het schermpje waarop ik moest kijken kon ik net niet ver genoeg kantelen voor een helder beeld in de normale zitpositie. Onderuitgezakt kon ik iets zien, maar dan had ik mijn benen moeten laten amputeren.
Met pijn en moeite heb ik hoog in de lucht, uit pure verveling, een hele aflevering van The A Team gekeken. Ook zonder ondertiteling, maar dat is niet erg. Ik had deze episode al eens gezien in 1985. De serie vond ik toen briljant.
Als jongen van 11 was ik van plan, om later als ik groot zou zijn, zo'n zwarte bus met een rode streep te kopen. Het feit dat BA van een oude koelkast en een blikje cola een tank kon lassen maakte in de vorige eeuw nog veel indruk op mij. Vandaag had ik alleen begrip voor de vliegangsten van deze reus.
Vanmorgen moesten we zelfs met de trein van Utrecht naar Schiphol. Vraag niet waarom, maar heb je wel eens geprobeerd met een grote tas, een koffer vol apparatuur, een rugzak vol gadgets en een zware camera op een vol perron bij de trein te komen?
Hel.
Het laten stempelen van ons kaartje was cruciaal. Dat was financieel gezien dé reden van deze unieke onderneming, maar de twee conducteurs op de intercity naar Schiphol waren spoorloos. Ze hadden zich met de Metro verstopt in de spits. Opgesloten in een onvindbaar hokje, nog net niet achter een boekenkast. Toen ik ze eindelijk gevonden had mocht ik mijn eigen tickets afstempelen. De heren waren liever lui dan moe.
Gedoe dus.
Op Station Schiphol was in geen velden of wegen een karretje te vinden. Proef 2 van deze reis met hindernissen: Hoe neem je de roltrap met een overdosis bagage?
Na al mijn gestuntel werden de treinkaartjes niet gecontroleerd door het grondpersoneel van de KLM. De maatschappij die het vliegen duurder maakt voor landgenoten, of –het is maar hoe je het wil zien- goedkoper voor mensen die een ticket buiten Nederland kopen.
Da's natuurlijk logisch.
Zo begrijp ik ook best dat goede films aan boord bij de KLM wel Chinese ondertitels hebben, of Arabische, Japanse, Franse, zelfs Engelse maar in een aantal gevallen geen Nederlandse.
Het feit dat je tegenwoordig in iedere stoel kan kiezen wat je wil zien is natuurlijk prachtig, maar de computer die dat mogelijk maakt was gemonteerd onder de stoel voor mij, met als gevolg: geen beenruimte. Het schermpje waarop ik moest kijken kon ik net niet ver genoeg kantelen voor een helder beeld in de normale zitpositie. Onderuitgezakt kon ik iets zien, maar dan had ik mijn benen moeten laten amputeren.
Met pijn en moeite heb ik hoog in de lucht, uit pure verveling, een hele aflevering van The A Team gekeken. Ook zonder ondertiteling, maar dat is niet erg. Ik had deze episode al eens gezien in 1985. De serie vond ik toen briljant.
Als jongen van 11 was ik van plan, om later als ik groot zou zijn, zo'n zwarte bus met een rode streep te kopen. Het feit dat BA van een oude koelkast en een blikje cola een tank kon lassen maakte in de vorige eeuw nog veel indruk op mij. Vandaag had ik alleen begrip voor de vliegangsten van deze reus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.