piratenfestijn

Lutjebroek. Mega Piratenfestijn in Lutjebroek. Als ik niet beter wist, zou ik ook gaan twijfelen aan de geloofwaardigheid van deze weblog. Maar het is echt gebeurt en ik was er bij.
Een gigantische rode feesttent in een zompig weiland. 9000 uitzinnige liefhebbers van het Nederlandstalige lied, tot hun enkels in de blubber. Ze hadden het tentdoek zo laten beslaan dat het binnen regende. Dikke condensdruppels op mijn kale hoofd, de geur van bier, sigaretten en zweet.
Het is half drie 's nachts als ik de A2 op raas richting Utrecht. Ik stort langzaam in en kan me moeilijk concentreren op de weg. Door mijn hoofd spookt Manuela van Jacques Herb. Bij een pomp stop ik voor een blikje Red Bull, maar te veel van deze cafeïnedrank is geen oplossing, want over een kleine vier uur moet ik alweer op weg naar Hilversum. De drie uur die ik heb om te slapen wil ik niet wakker liggen van de rode stier.
Toen ik gebeld werd voor deze klus dacht ik aan een feest voor zeerovers, maar het bleek te gaan om de muziek van radiopiraten. Deuntjes die Hilversum te weinig draait.
Ze waren er allemaal en kwamen achter elkaar voorbij: Bonnie St. Clair, Arne Janssen, Koos Albers, Jan Keizer, de Deurzakkers, Henk Wijngaard, Maribelle, Jacques Herb, Frank en Mirella, Sugar Lee Hooper Dennie Christian en tot slot Jan Smit. Alle sterren zongen een of twee liedjes. Als je Nederlandstalig-artiest bent en geen uitnodiging hebt gehad voor het spektakel in Lutjebroek, dan stel je echt helemaal niets voor.
In het begin van de avond had ik het echt leuk gevonden. Uitsluitend bekende meezingers. Handen in de lucht en holadi-jee. Later kreeg ik medelijden met de artiesten op het podium die telkens weer gevraagd worden om alleen hun aller grootste hitje te komen zingen. De arme Jacques Herb. Hoe vaak heeft hij zijn Manuela al doodgereden? Ik verscheurde je foto. Jajaja, Meisjes met rode haren. Dokter Bernard. Masipulami. Je loog tegen mij.
's Nachts na tweeën was ik het zat. Ik had vijf en een half uur onafgebroken in de zoeker van mijn camera gekeken en stond te tollen op mijn benen. Het getoeter van de regisseur in mijn oren werd langzaam vervelend en dronken Trosleden hingen tegen het camerapodium, waardoor mijn beeld even hard heen en weer ging als dat van het bezopen publiek.
In de auto kwam ik langzaam tot rust. Het was nog even spannend geweest of mijn Bora uit het drassige weiland kon komen, maar met de modder tot op het dak reed ik inmiddels op volle toeren naar huis.
Radio uit. Stilte.