cervus elaphus

Lelystad. Voor het School-TV programma 'Nieuws uit de Natuur' waren we in Natuurpark Lelystad. De opdracht was eenvoudig: Maak opnamen van wilde zwijnen, ganzen, vleermuizen en van edelherten voor een aflevering met de titel 'trekken of blijven'. De natuur bereidt zich voor op de winter en hoe doen verschillende diersoorten dat?
Met een tekstvaste presentatrice en een voorlichtingsmeisje van het park, die zelfverzekerd riep dat het vinden van alle beesten op ons verlanglijstje geen enkel probleem zou zijn, moesten we ruim voor het donker klaar zijn.
Goed.
We begonnen bij de vleermuizen. Die zitten overdag in donkere hoeken en waren dus niet te filmen. Dat hadden we kunnen weten. Geen probleem. Televisie is liegen en bedriegen, dus de oplossing was, met een kleine aanpassing in de tekst, snel gevonden.
Onze zoektocht naar Edelherten bleek minder eenvoudig dan was voorgespiegeld. Met de auto zijn we twee keer door het park gereden en een keer om het hertendeel heen, maar geen van de dertig aanwezige herten liet zich zien. Leek mij logisch, want een auto hoort niet in het leven van de bange Cervus Elaphus.
Dan maar eerst naar de ganzen. Een stuk of tien ganzen zaten op een stuk grasland. We konden er redelijk dicht bij komen, maar ik moest zo nodig een vette close-up maken. Met als gevolg dat de ganzen gevlogen waren voor ik het bandje had gestart.
Bronstige Wilde Zwijnen zetten het op een lopen toen wij in de buurt kwamen. Gelukkig keerden ze na een tijdje terug. Onze regisseur wilde het liefst een shot van het paren maken, maar zwijnenporno draai je niet in een half uurtje. Er werd genoeg geflirt en versierd en drie hitsige mannetjes probeerden een vrouwtje te bespringen, maar de dame had blijkbaar hoofdpijn.
Terug naar de Edelherten. In het Flevo-Landschap was geen Bambi te bekennen. Langzaam ging buiten het licht uit en ik maakte me zorgen. Het was duidelijk 'one of those days', tot we plotseling een grote groep zagen staan. Op het moment dat ik mijn camera op het statief klikte stoven de beesten alle kanten uit en verdwenen ze in de bosjes.
Helaas pindakaas.
Uit voorzorg namen we alle presentatieteksten op zonder figuranten. Die zou de regisseur dan wel uit het archief halen. Vlak voor we klaar waren zag de guitige voorlichtster een Edelhert op het pad. Snel richtte ik mijn camera, zoomde in en stelde het beeld scherp. Ondertussen had ik het bandje al laten lopen. Meer dan het verdwijnen van een hertenreet in de struiken had ik nog steeds niet.

Ik werd er een beetje melig van.
Pas toen we het helemaal hadden opgegeven en het licht eigenlijk te slecht was om langer te filmen zagen we in de verte een gewei. Het beest keek ons aan en stond stokstijf stil, alsof het een opgezette was uit een museum. Eindelijk kon ik rustig beelden maken, hoewel er weinig te variëren viel. Het dier was alleen duidelijk te zien in de meest ingezoomde stand van mijn lens. Met dit licht was er geen scherptediepte.
Voldaan reden we terug naar het bezoekerscentrum. Halverwege die reis zagen we twee Edelherten genieten van het groene gras. Toch nog maar even gestopt voor een extra shot en ook nu bleven de dieren rustig staan. Alsof ze het welletjes vonden na een hele dag cameraploeg-treiteren. Kennelijk hadden ze besloten om toch nog even mee te werken aan het educatieve programma.