Zaandam. De Zaanstreek is een gebied waar ik niet voor de lol heen ga. Het trekt me niet. Er zijn mooie historische straatjes, maar ik vind het een rommeltje. Oud en nieuw door elkaar, industrie naast pittoreske huisjes en al die dorpen waar ik telkens weer de weg kwijt raak. Misschien is het ook de penetrante cacaolucht die me niet aanstaat.
Op dit soort plekken moet ik regelmatig voor mijn werk zijn, dus waarom zou ik er in mijn vrije tijd terug keren? Zaandam is bijna net zo oninteressant als Heerlen, Papendrecht of Emmen. Met als enige verschil dat ze hier wel toeristen weten te lokken.
De Zaanse Schans. Het miezerde een beetje. Bij de ingang stond zo'n irritante huisfotograaf die ook van een binnenstormende tv-ploeg-met-tijdgebrek een kiekje wilde maken. Alsof hij die aan het eind van ons bezoek voor euro's zou kunnen slijten. Echt niet!
Wat doe je als je rond lunchtijd in een oer-Hollands pannenkoekenpark bent?
Precies. Groentesoep. Met in deze tijd van het jaar warme chocolademelk. En vooruit; een pannenkoek. Voor mij appel met spek. Vreemde combi, bleek later. Hartig en zoet. Dus eerst het spek er af gegeten en toen de rest met een berg kaneelsuiker.
Buiten was een bus Japannertjes gearriveerd. Het zouden ook Chinezen of Koreanen kunnen zijn, want ik hou die types slecht uit elkaar. Ze hadden allemaal een kleine camera in hun handen. Wat dat betreft zou ik er zo tussen passen.
Ook qua tempo.
De Zaanse Schans in twintig minuten. Langer moet je er niet over doen. Klik, klik, klik. Op naar de souvenirshop. 's Avonds rondrit door Parijs, de volgende morgen Berlijn, Londen of Rome. De groene huisjes heb je zo gezien. Was dit nou Kopenhagen?
De filmploeg gebruikte de attractie als decor. De geluidsman werd gek van overdenderend Schiphol en kakelende Aziaten. Pas toen die ene verdwaalde bus met wintertoerisme vertrok konden we snel ons kunstje doen.
Een dik uur na aankomst stoven we richting parkeerterrein, langs de fotograaf die met onze aankomstfoto klaar stond. Ik zag mezelf naar de grond kijken. Op het kiekje en in werkelijkheid. Rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Het programma was vol en de dagen zijn kort.
Maar één ding wisten we zeker: het zou vanzelf donker worden.
Op dit soort plekken moet ik regelmatig voor mijn werk zijn, dus waarom zou ik er in mijn vrije tijd terug keren? Zaandam is bijna net zo oninteressant als Heerlen, Papendrecht of Emmen. Met als enige verschil dat ze hier wel toeristen weten te lokken.
De Zaanse Schans. Het miezerde een beetje. Bij de ingang stond zo'n irritante huisfotograaf die ook van een binnenstormende tv-ploeg-met-tijdgebrek een kiekje wilde maken. Alsof hij die aan het eind van ons bezoek voor euro's zou kunnen slijten. Echt niet!
Wat doe je als je rond lunchtijd in een oer-Hollands pannenkoekenpark bent?
Precies. Groentesoep. Met in deze tijd van het jaar warme chocolademelk. En vooruit; een pannenkoek. Voor mij appel met spek. Vreemde combi, bleek later. Hartig en zoet. Dus eerst het spek er af gegeten en toen de rest met een berg kaneelsuiker.
Buiten was een bus Japannertjes gearriveerd. Het zouden ook Chinezen of Koreanen kunnen zijn, want ik hou die types slecht uit elkaar. Ze hadden allemaal een kleine camera in hun handen. Wat dat betreft zou ik er zo tussen passen.
Ook qua tempo.
De Zaanse Schans in twintig minuten. Langer moet je er niet over doen. Klik, klik, klik. Op naar de souvenirshop. 's Avonds rondrit door Parijs, de volgende morgen Berlijn, Londen of Rome. De groene huisjes heb je zo gezien. Was dit nou Kopenhagen?
De filmploeg gebruikte de attractie als decor. De geluidsman werd gek van overdenderend Schiphol en kakelende Aziaten. Pas toen die ene verdwaalde bus met wintertoerisme vertrok konden we snel ons kunstje doen.
Een dik uur na aankomst stoven we richting parkeerterrein, langs de fotograaf die met onze aankomstfoto klaar stond. Ik zag mezelf naar de grond kijken. Op het kiekje en in werkelijkheid. Rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Het programma was vol en de dagen zijn kort.
Maar één ding wisten we zeker: het zou vanzelf donker worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.