De Meern. Sinterklaas gaf mij boeken. Theo is Dood van Theodor Holman en Wereldtour van Mart Smeets. Beide schrijvers ken ik. Mannen waarmee ik op een prettige manier heb gewerkt en die ik in hoge mate waardeer. Vriendschap is overdreven, maar ik heb iets met deze twee.
De overeenkomst is dat de schrijvers allebei nogal onder de indruk van zichzelf zijn. Mart schrijft geen regel zonder zichzelf op een voetstuk te plaatsen. Theodor lijkt het tegenovergestelde te doen, maar hij houdt meer van zichzelf dan hij zijn lezers doet geloven.
Holman en Smeets hebben fans en bewonderaars, maar ze kunnen ook gemakkelijk een stadion vullen met mensen die een grafhekel hebben aan hun persoontje.
Ik ben niet objectief. Soms vind ik dat ze ver gaan in hun streven om bijzonder te zijn, maar zo blijven het interessante persoonlijkheden. Nooit doorsnee. Wat ze schrijven lees ik graag, al vind ik het lang niet altijd even sterk of origineel.
Zondagavond ben ik in beide boeken begonnen. Het werd een luie avond. Buiten regen en wind. Ik las op de bank, in bad en op bed. Kopje thee erbij.
Prima!
In eerste instantie leek het een goede combinatie. De luchtigheid van Mart's vakantieverhaal en het bewogen jaar na de moord op Theo van Gogh. Dat het laatste boek gescheven zou worden wist ik op 2 november 2004, de dag van de moord. Over het andere boek had ik met de schrijver gesproken tijdens een autoritje door Bordeaux.
Na een pagina of veertig won Holman. Te aangrijpend om weg te leggen. Mart moest maar even wachten.
Holman schetst tijdsbeeld en zet me aan het denken. Soms ben ik het oneens met zijn gedachtekronkels, maar ik kan hem wel volgen, begrijpen en vaak vind ik dat hij het ook goed heeft gezien. De inside story is interessant, hoewel ik mezelf ook een ramptoerist vind, een voyeur of een lijkenpikker. Maar ik wil graag weten wat er is gebeurt met de mensen die dicht bij Theo van Gogh stonden.
Ik realiseer me tijdens het lezen dat ik Theodor te lang niet meer heb gesproken. Het wordt tijd om dat wel weer eens te doen. We hadden zoveel uitstekende plannen samen. Ideeën waar helaas nooit iets van terecht is gekomen.
Mart en Theodor zijn interessante personen waarmee ik dolgraag reisprogramma's zou willen maken. De methode Büch; ga maar en we zien wel waar je mee terug komt. Ik weet zeker dat je met beide heren boeiende televisie kan maken. Geen hoge kijkcijfers of top martkaandelen, maar wel voor een grote groep liefhebbers.
Als ik omroepbaas was, dan wist ik het wel. Geef de heren Smeets en Holman ieder een cameraman, tickets, zendtijd en vrijheid!
De overeenkomst is dat de schrijvers allebei nogal onder de indruk van zichzelf zijn. Mart schrijft geen regel zonder zichzelf op een voetstuk te plaatsen. Theodor lijkt het tegenovergestelde te doen, maar hij houdt meer van zichzelf dan hij zijn lezers doet geloven.
Holman en Smeets hebben fans en bewonderaars, maar ze kunnen ook gemakkelijk een stadion vullen met mensen die een grafhekel hebben aan hun persoontje.
Ik ben niet objectief. Soms vind ik dat ze ver gaan in hun streven om bijzonder te zijn, maar zo blijven het interessante persoonlijkheden. Nooit doorsnee. Wat ze schrijven lees ik graag, al vind ik het lang niet altijd even sterk of origineel.
Zondagavond ben ik in beide boeken begonnen. Het werd een luie avond. Buiten regen en wind. Ik las op de bank, in bad en op bed. Kopje thee erbij.
Prima!
In eerste instantie leek het een goede combinatie. De luchtigheid van Mart's vakantieverhaal en het bewogen jaar na de moord op Theo van Gogh. Dat het laatste boek gescheven zou worden wist ik op 2 november 2004, de dag van de moord. Over het andere boek had ik met de schrijver gesproken tijdens een autoritje door Bordeaux.
Na een pagina of veertig won Holman. Te aangrijpend om weg te leggen. Mart moest maar even wachten.
Holman schetst tijdsbeeld en zet me aan het denken. Soms ben ik het oneens met zijn gedachtekronkels, maar ik kan hem wel volgen, begrijpen en vaak vind ik dat hij het ook goed heeft gezien. De inside story is interessant, hoewel ik mezelf ook een ramptoerist vind, een voyeur of een lijkenpikker. Maar ik wil graag weten wat er is gebeurt met de mensen die dicht bij Theo van Gogh stonden.
Ik realiseer me tijdens het lezen dat ik Theodor te lang niet meer heb gesproken. Het wordt tijd om dat wel weer eens te doen. We hadden zoveel uitstekende plannen samen. Ideeën waar helaas nooit iets van terecht is gekomen.
Mart en Theodor zijn interessante personen waarmee ik dolgraag reisprogramma's zou willen maken. De methode Büch; ga maar en we zien wel waar je mee terug komt. Ik weet zeker dat je met beide heren boeiende televisie kan maken. Geen hoge kijkcijfers of top martkaandelen, maar wel voor een grote groep liefhebbers.
Als ik omroepbaas was, dan wist ik het wel. Geef de heren Smeets en Holman ieder een cameraman, tickets, zendtijd en vrijheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.