De Meern. De aankondiging van de zwangerschap heeft er voor gezorgd dat het hier in huis al weken Sinterklaas is. We krijgen van alle kanten spontaan cadeaus en kaartjes van mensen die ik bijna vergeten was. Op een tafel in de woonkamer ligt een berg rompertjes, slabbetjes, boekjes, speentjes en knuffels waar Amalia jaloers op zou zijn. De tamtam doet het goed en dat is hartstikke leuk.
Er is één nadeeltje aan de nieuwe situatie. Niemand vraagt nog hoe het met mij gaat. Voor zover de mensheid überhaupt in mij geïnteresseerd was, is dat nu verleden tijd. Iedereen wil weten hoe het met mijn vriendin gaat en wat de actuele status van haar buik is. Vanaf nu staat zij in het middelpunt van de belangstelling en kan ik, ondanks mijn spannende beroep, fluiten naar aandacht.
Het ergste is dat die verschuiving definitief schijnt te zijn. Ervaringsdeskundigen hebben me er op gewezen dat over een half jaar alleen nog wordt geïnformeerd naar het kindje.
Ik ben klaar en kan net zo goed inpakken. Overbodig, buitenspel. Niet meer nodig ook.
Ja, hooguit om het bedje te schilderen. En de commode. Of ik even een kopje thee wil zetten voor mijn lief, want… zij is zwanger. Bij ieder minuscuul meningsverschil leg ik het af, omdat mijn vriendin telkens voorstelt om er over te stemmen. En zij zijn met z'n tweeën.
Ik moet me langzaam voorbereiden op de komst van een baby en mag verder niet zeuren. Volgens mijn vriendin heb ik het zelf veroorzaakt.
Niet dat ik nu zielig ben. Helemaal niet. Ik moet er alleen nog even aan wennen.
Week 15 (van 40). Mijn vriendin heeft een vruchtje in haar buik ter grote van een peer. Voor buitenstaanders is er nog niet zo veel te zien. Toch moet ik me nu al druk maken over kraamzorg en kinderopvang. Het schijnt zelfs dat we aan de late kant zijn. Een goede vriend adviseerde me onlangs serieus om ook al voorzichtig te informeren naar een goede basisschool, want het gaat allemaal sneller dan je denkt.
Er liggen verschillende boeken op mijn nachtkastje die ik zou kunnen lezen om me te verdiepen in de materie. Alles over zwangerschap en kindervreugde. Als ik wil meer dan 1000 pagina's. Ik vind het prima, maar nu nog even niet.
Gelukkig hebben we wel al namen voor een jongen of een meisje, weten we ongeveer wat we willen met het geboortekaartje en heb ik een peperdure fotocamera uitgezocht die straks natuurlijk onmisbaar is. Ik kan niet wachten.
Voor de duidelijkheid: Met mijn vriendin gaat het hartstikke goed!
(met haar wel)
Er is één nadeeltje aan de nieuwe situatie. Niemand vraagt nog hoe het met mij gaat. Voor zover de mensheid überhaupt in mij geïnteresseerd was, is dat nu verleden tijd. Iedereen wil weten hoe het met mijn vriendin gaat en wat de actuele status van haar buik is. Vanaf nu staat zij in het middelpunt van de belangstelling en kan ik, ondanks mijn spannende beroep, fluiten naar aandacht.
Het ergste is dat die verschuiving definitief schijnt te zijn. Ervaringsdeskundigen hebben me er op gewezen dat over een half jaar alleen nog wordt geïnformeerd naar het kindje.
Ik ben klaar en kan net zo goed inpakken. Overbodig, buitenspel. Niet meer nodig ook.
Ja, hooguit om het bedje te schilderen. En de commode. Of ik even een kopje thee wil zetten voor mijn lief, want… zij is zwanger. Bij ieder minuscuul meningsverschil leg ik het af, omdat mijn vriendin telkens voorstelt om er over te stemmen. En zij zijn met z'n tweeën.
Ik moet me langzaam voorbereiden op de komst van een baby en mag verder niet zeuren. Volgens mijn vriendin heb ik het zelf veroorzaakt.
Niet dat ik nu zielig ben. Helemaal niet. Ik moet er alleen nog even aan wennen.
Week 15 (van 40). Mijn vriendin heeft een vruchtje in haar buik ter grote van een peer. Voor buitenstaanders is er nog niet zo veel te zien. Toch moet ik me nu al druk maken over kraamzorg en kinderopvang. Het schijnt zelfs dat we aan de late kant zijn. Een goede vriend adviseerde me onlangs serieus om ook al voorzichtig te informeren naar een goede basisschool, want het gaat allemaal sneller dan je denkt.
Er liggen verschillende boeken op mijn nachtkastje die ik zou kunnen lezen om me te verdiepen in de materie. Alles over zwangerschap en kindervreugde. Als ik wil meer dan 1000 pagina's. Ik vind het prima, maar nu nog even niet.
Gelukkig hebben we wel al namen voor een jongen of een meisje, weten we ongeveer wat we willen met het geboortekaartje en heb ik een peperdure fotocamera uitgezocht die straks natuurlijk onmisbaar is. Ik kan niet wachten.
Voor de duidelijkheid: Met mijn vriendin gaat het hartstikke goed!
(met haar wel)
Wen er alvast maar aan, het wordt nog erger. Maar verder veel plezier gewenst hoor :)
BeantwoordenVerwijderenWacht maar, wacht maar, als haar hormonen echt op hol slaan ben je niets meer of minder dan een boksbal die maar heeft te incasseren! Tip; zorg dat de kinderkamer *op tijd* klaar is dat gaat je namelijk een hoop stress schelen! En al die boekjes kunnen bij 't oud papier! :-)
BeantwoordenVerwijderenWie was jij ook alweer? Groeten aan moeder en vrucht!
BeantwoordenVerwijderenhoe gaat het met jou,jou,jou,jou?
BeantwoordenVerwijderen