waar zijn jullie van?

De Meern. 'Hey, AT5!' Roept de gemiddelde Amsterdammer als hij een televisiecamera ziet. In de hoofdstad zijn ze niet op hun mondje gevallen en wat camera's betreft wel wat gewend. Daar heeft iedereen televisie-ervaring. Op een aantal zeer publiciteitsgeile figuren na, hebben veel mensen in de wijken kennelijk niet zo veel met het medium. 'Flikker op met die camera!' Hoor je in Amsterdam vaak.
'Zijn jullie van de televisie?' Vraagt een mevrouw in Kootwijkerbroek. Ik kijk een beetje verbaasd naar mijn camera. Waarvoor zou ik anders met dat apparaat slepen. Onze regisseur heeft op zijn schouder een zwaar statief. De geluidsman draagt om zijn nek een blauwe zak en in zijn hand een stok met de dode poes. 'Ja, wij zijn van de televisie.' What else?
Toch zijn er nog steeds mensen die de camera zien en vragen of we van de radio zijn. Toppunt was een mevrouw die zenuwachtig vroeg wanneer het gefilmde in De Telegraaf zou komen. Ik moet erbij zeggen dat het alweer tijdje geleden is en het was in Assen.
In Limburg ben je van L1, in Hengeloo van Ooooooost en in Friesland van Omrop Frylân. Alsof er alleen nog regionale zenders zijn. Het is opvallend dat je verder van de randstad, steeds vriendelijker wordt benaderd. Mensen buiten de grote steden vinden het nog bijzonder als 'de televisie' komt.
'Wanneer wordt het uitgezonden?' Negen van de tien keer weet ik het antwoord op deze vraag niet. Dat is lullig, want mensen denken dat ook de cameraman van een omroep is en alles weet over het filmpje dat hij maakt. Wij weten lang niet altijd alles en dat vinden buitenstaanders vreemd. Ik moet dagelijks uitleggen dat een cameraman vandaag van de NOS is, terwijl hij gisteren nog voor de VARA werkte en morgen misschien wel voor RTL draait.
'Oh, jullie zijn hoeren!' Is de reactie van gevat Nederland. Ze hebben gelijk.
Het zijn dezelfde grapjassen die denken origineel te zijn als ze hun eigen handycam in de lucht steken en opmerken: 'Die van mij is veel kleiner!' Een grap die ik al een miljoen keer heb gehoord.
Serieuze amateurfilmers vragen naar het aantal Lux van mijn camera en een beetje hobbyfotograaf probeert het aantal pixels te achterhalen. Vragen waar ik het antwoord nooit op weet. Wel kan ik iedere belangstellende vertellen hoe duur zo'n camera is. Altijd een beetje overdrijven en dus noemen we de prijs nog steeds in guldens. 'Een ton!'
'Wat weegt die camera nou?' vragen mensen die hem een keer willen optillen of liever nog, even door de zoeker willen kijken. Ook dat ronden alle cameramannen naar boven af. 'Dik tien kilo!' Soms is het zelfs twaalf of vijftien, afhankelijk van de hoeveelheid indruk die je moet maken.
'Waar zijn jullie van?' behoort ook tot de standaardvragen op straat. Deze is vooral bij sportclubs lastig te beantwoorden. Het is namelijk nooit goed, supporters hebben altijd een oordeel. In Amsterdam denken ze dat de NOS voor Feyenoord is en in Rotterdam worden we uitgemaakt voor Joden. Nederlandse voetbalfans die iets roepen naar cameraploegen gaan vaak uit van het negatieve. Ze moeten over het algemeen niets van televisiemedewerkers hebben. Maar o-wee als een wedstrijd niet uitgezonden dreigt te worden of een andere club voorrang krijgt. Hier lieg ik regelmatig dat ik van een regionale zender ben.

Je kan het beste in de provincie een onschuldig filmpje maken. Daar word je nog vriendelijk en gastvrij ontvangen. Meestal met koffie én gebak. Het is minder verstandig om met een camera tussen groepen voetbalsupporters te lopen.
Moeten jullie raden wat ik vandaag ga doen in en rond de Kuip…