Tytsjerksteradiel. In Bartlehiem was ik niet eerder geweest. Wel herkende ik het beroemde bruggetje van televisiebeelden. We reden over de smalle weg van Birdaard richting Leeuwarden, parallel aan de Dokkumer Ee.
'Stop!', riep ik tegen mijn collega. Hij stuurde de auto naar de kant en parkeerde bij de oprit van het weiland. Hier werd de sloot in tweeën verdeeld. Ik kon met camera en statief net langs het ijzen hek. In de verte zag ik de houten loopbrug over een zijsloot.
Om een shot te maken sopten we, tot ongenoegen van mijn collega op suède schoenen, door het drassige weiland. Een troep ganzen vloog weg, in de vaart dobberde een fuut en aan de overkant stond een oude boerderij. Door het raam keek iemand naar ons.
Zolang het niet vriest zal er weinig activiteit zijn in deze omgeving.
Op het land lag een flinterdun laagje sneeuw en ijs. De blub er onder was slecht te zien. Tot mijn enkels zakte ik weg. De pijpen van mijn broek zaten al snel onder de modder, mijn schoenen werden ook van binnen langzaam nat. Een penetrante lucht van ganzenpoep en koeienstront zou nog lang aan mijn kleren hangen.
De shots van de beruchte Elfstedenkruising waren snel gemaakt. Een paar vaste beelden, een beweging van links naar rechts en terug. Voor de weblog nog snel een foto geschoten en vervolgens door de bagger terug naar de auto.
Koud!
Gehaast reden we verder. We waren aan de late kant voor een afspraak bij de Bonkevaart. Een paar honderd meter verderop stond het witte plaatsnaambord, met in blauwe letters 'Bartlehiem'. Dat verbaasde me, maar er ging niet direct een lampje branden. Ik bedacht alleen dat ik er een foto van had moeten maken.
Weer iets verder, op de brug over de Oudkerkster Vaart, zagen we het tegelijk. Aan de rechter kant lag het enige echte Elfstedenknooppunt. De geluidsman remde af. Keek naar mij en ik naar hem. Hij keek naar zijn schoenen. Ik zag de modder aan mijn spijkerbroek.
Een klein stukje achteruit. Dat was overduidelijk Bartlehiem. De Finkumer Vaart, het groene bruggetje, de Dokkumer Ee en de Oudkerkster Vaart.
Ik pakte de gedetailleerde kaart en realiseerde me dat we bij Tergracht hadden staan filmen. Het moddergevecht was voor niets geweest.
'Stop!', riep ik tegen mijn collega. Hij stuurde de auto naar de kant en parkeerde bij de oprit van het weiland. Hier werd de sloot in tweeën verdeeld. Ik kon met camera en statief net langs het ijzen hek. In de verte zag ik de houten loopbrug over een zijsloot.
Om een shot te maken sopten we, tot ongenoegen van mijn collega op suède schoenen, door het drassige weiland. Een troep ganzen vloog weg, in de vaart dobberde een fuut en aan de overkant stond een oude boerderij. Door het raam keek iemand naar ons.
Zolang het niet vriest zal er weinig activiteit zijn in deze omgeving.
Op het land lag een flinterdun laagje sneeuw en ijs. De blub er onder was slecht te zien. Tot mijn enkels zakte ik weg. De pijpen van mijn broek zaten al snel onder de modder, mijn schoenen werden ook van binnen langzaam nat. Een penetrante lucht van ganzenpoep en koeienstront zou nog lang aan mijn kleren hangen.
De shots van de beruchte Elfstedenkruising waren snel gemaakt. Een paar vaste beelden, een beweging van links naar rechts en terug. Voor de weblog nog snel een foto geschoten en vervolgens door de bagger terug naar de auto.
Koud!
Gehaast reden we verder. We waren aan de late kant voor een afspraak bij de Bonkevaart. Een paar honderd meter verderop stond het witte plaatsnaambord, met in blauwe letters 'Bartlehiem'. Dat verbaasde me, maar er ging niet direct een lampje branden. Ik bedacht alleen dat ik er een foto van had moeten maken.
Weer iets verder, op de brug over de Oudkerkster Vaart, zagen we het tegelijk. Aan de rechter kant lag het enige echte Elfstedenknooppunt. De geluidsman remde af. Keek naar mij en ik naar hem. Hij keek naar zijn schoenen. Ik zag de modder aan mijn spijkerbroek.
Een klein stukje achteruit. Dat was overduidelijk Bartlehiem. De Finkumer Vaart, het groene bruggetje, de Dokkumer Ee en de Oudkerkster Vaart.
Ik pakte de gedetailleerde kaart en realiseerde me dat we bij Tergracht hadden staan filmen. Het moddergevecht was voor niets geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.