goed begin, half werk

Sint-Oedenrode. Worstenbroodjes in Sint Oedenrode. UCI voorzitter Pat McQuaid spreekt op een nieuwjaarsreceptie. Voor een interview met de preses van de wielerunie is Mart Smeets opgetrommeld. Na een bewogen wielerjaar, met dopingrellen en geruzie met organisatoren van de grote ronden, valt er genoeg te halen.
Het is mijn eerste klus in 2007. Ik sta te klooien met licht alsof ik er jaren uit ben geweest. Bij binnenkomst in de haast een laffe keuze gemaakt qua witbalans en nu twijfel ik of de continuïteit van licht belangrijk is of de kleur van de belangrijkste toespraken. Twijfel.
Het is een vol tl-zaaltje met aan twee kanten ramen die deels verduisterd worden door lamellen. Op het oog lijkt kunstlicht in de meerderheid, maar de kleurtemperatuur blijkt na controle koeler dan gedacht. Zeker het spreekgestoelte staat in blauw licht. Ik ga nat met het standje 'preset kunstlicht', maar we zijn al een eind op weg. De verslaggever zal de beelden aan het begin van het bandje zeker niet overslaan om mij een plezier te doen.
Ik kies half en baal van mezelf. Het is het lot van een cameraman. Je moet in een split second kiezen en kan daar vaak niet meer op terug komen. Ik doe het toch en maak er een potje van.
Het statief staat een verdieping hoger, omdat ik dacht dat we van de toespraken niet meer dan een paar shots nodig hadden. Mis. Het heeft nieuwswaarde en dus draai ik bijna alles van de schouder. Waarom had ik niet de scherpte om even een lampje neer te zetten en mijn statief er bij te halen?

Beginnersfouten.
Naast me staat de cameraman van lokale omroep Sint Oedenrode. Hij heeft zijn zaakjes wel voor elkaar. Deze vrijwilliger draait dan ook niet met een verslaggever waar je geen 'nee' tegen zegt. Niet dat ik Mart de schuld wil geven; ik heb mezelf gek gemaakt en zit nu met de gebakken peren.
Murphy is er ook.
In een klein zaaltje maken we een opstelling voor het interview. Lampje, stoelen, monitor erbij. Alleen is er een gebrek aan stopcontacten en verlengsnoeren. Het zijn de praktische problemen van een cameraploeg in actie. De gast komt al binnen.
Ik struikel over mijn eigen snoeren. Tot overmaat van ramp doet een van de drie lampjes het niet. De heren zitten al klaar. Smeets kijkt me verwachtingsvol aan. De geluidsman rekt tijd met het opspelden van microfoontjes. We zijn ongeveer tegelijk klaar.
Band loopt.
Shit, shot toch net niet helemaal lekker. Stoppen lijkt mij geen optie, zo storend is het ook niet.

Na een smakelijke lunch staan we rond half twee weer op de stoep. We hebben voldoende materiaal voor een interessant verhaal. Er zijn pikante uitspraken gedaan waar ook buitenlandse omroepen interesse voor zullen hebben. De vakman Smeets was ouderwets op dreef. Technisch zal het uiteindelijk meevallen, maar of dit nou het spetterende begin van een nieuw visueel jaar is?