viltstift

Melick. Met Daphne kan ik lezen en schrijven. Het is een van de drie nichtjes van mijn vriendin. Ze is zes en toekomstig fotomodel.
Terwijl we wachten op frietjes met zuurvlees maakt Daphne een tekening. Dat wil zeggen dat ze keurig binnen de lijntjes kleurt en creatief haar materiaal kiest. Randen doet ze met viltstift, de grote vlakken met wasco. In blokletters schrijft ze onder de bloem: VAN DAPHNE.
Ze is nieuwsgierig als ik een stift pak en iets op de achterkant van mijn papieren placemat krabbel. Letter voor letter leest ze:
DAP-NE
L-EE-S-T
D-I-T
EN Zzzz-E-G-T
HA HA HA
Ze moet keihard lachen. Gelukkig is er nog iemand die zoveel plezier heeft om mijn flauwe humor. Nu pakt zij de rode viltstift en schrijft een boodschap voor mij op een stuk papier.
REIN IS GEK EN ZEGT HA HA HA.
Ik schrijf: DAPHNE IS TOEKIE TOEKIE en weer heb ik de lachers op mijn hand.
REIN IS OOK TOEKIE TOEKIE, schrijft Dahpne.
Het verbaasd mij dat ze al zo goed kan lezen en schrijven, maar volgens haar moeder is dat heel normaal voor kinderen van die leeftijd. Volgens mij was ik niet zo leergierig op die leeftijd en al helemaal niet bereid om op mijn vrije zaterdag nieuwe woordjes te leren.

Ik moet van Daphne meer schrijven.
DAPHNE HEEFT OP HAAR NEUS EEN RODE STIP.
Ze spelt het. Langzaam wordt duidelijk wat op de achterkant van het bierviltje staat. Ze leest de zin nog een keer, maar nu sneller. Dan kijkt ze me ongelovig aan. Voor ze kan zeggen dat het helemaal niet waar is wat ik geschreven heb, druk ik de punt van de viltstift op het puntje van haar neus.
'Hey!', zegt ze verontwaardigd met een zwaar Limburgs accent. Opeens is schrijven te omslachtig. Daphne pakt een paar stiften, loopt om de tafel en slaat genadeloos toe.

Oog om oog, tand om tand.
'Wat jij kan, kan ik ook!'