knofje

Hilversum. Het tyfoonseizoen is begonnen. Brandweermannen zijn naar Tokio gekomen, omdat de pannen van het dak waaien. Het blauwe zwaailicht reflecteert in de ramen. Binnen, in het restaurant, jongleert een olijke kok met een vlijmscherp harikirimes.
Voor mijn neus staat Kappa Maki en ik pruts met een stokje wat wasabi in de sojasaus. De zus van Yoko Ono vraagt of ik nog iets wil drinken. Omdat ik nog door de wind moet bestel ik verstandig, maar flauw een spa lood.
Bij Cinevideo krijgen de collega's een mooie rugzak, wij gaan met z'n allen eten op kosten van de baas. Jammer dat het gezelschap behoorlijk is uitgedund door noodweer. Toch is het aardig om eens rustig en ontspannen met collega's rond de bakplaat te zitten en over andere zaken te spreken dan werk.
Ik hoor voetstappen op het dak. 'Zitten we hier wel veilig?' vraag ik aan Yoko, die nog maar een glas spa vol schenkt. Ze moet om mij lachen. Antwoord krijg ik niet.
Kokkie werpt een eitje toe. Hij schiet het als het ware van een soort plamuurmes in mijn richting en het is de bedoeling dat ik het met mijn mond opvang. Het ligt meer aan mij, dan aan de behendige Japanner dat het ei op mijn schoot beland.
Onbeperkt eten voor een bepaalde prijs is een methode die in Nederland werkt. Alle mannen aan tafel doen hun best om ook kwantitatief waar voor het geld te krijgen. Zo ontdek ik weer eens dat Japans eten verrukkelijk is, maar dat je er gemakkelijk te veel van neemt.
Met een opgeblazen gevoel sta ik aan het eind van de avond in de wind. De brandweer is inmiddels met loeiende sirenes vertrokken naar een omgewaaide boom. Ik kijk naar het dak van Tokio, maar zie niets.
Denkend aan de hoeveelheden knoflook die in de hapjes zijn verwerkt, weet ik al dat het thuis geen intiem avondje meer zal worden.