Amersfoort. Als je belangrijk bent, word je bijgestaan door een voorlichter. Het zijn vaak reporters op leeftijd, die meer regelmaat in hun leven willen. Na een journalistieke carrière verkopen ze hun huid duur aan de overheid of grote bedrijven en tegelijkertijd gooien ze hun principes overboord.
Persvoorlichters, pr-medewerkers en communicatieadviseurs, het zijn geen mannetjesmakers, maar praatjesmakers. Ondanks een vermeende deskundigheid bevorderen ze in mijn ogen zelden de uitwisseling van informatie. Vaker lijkt het er op alsof ze journalisten als de vijand zien.
Neem ons interview met een burgemeester uit een slechtnieuwsgemeente. De man kon zichzelf prima redden. Op mij kwam hij verstandig over. Hij was vriendelijk en betrokken. Wat hij te zeggen had sneed hout en voor zover ik het kon beoordelen wist hij prima hoe ver hij zou kunnen gaan.
Niets aan de hand. Kort en krachtig.
Alleen om hem heen drentelde een ambitieuze dame, die zichzelf wel had voorgesteld, maar haar functie was vergeten toe te lichten. Zij ging dus over de communicatie.
Die juffrouw keek verschillende keren in de zoeker van mijn camera. Op mij kwam dat niet geïnteresseerd, maar controlerend over. Alsof ze me niet vertrouwde. Bovendien vraag ik me af of een voorlichter iets te zeggen heeft over het shot, als die er al verstand van heeft.
Ze wilde vooraf de vragen weten. Iedere professional weet dat journalisten niet graag hun kaarten op tafel leggen. Bovendien is een en ander meestal doorgesproken voor de geïnterviewde toezegt.
Ik heb ooit een communicatiemedewerker over de vloer zien tijgeren om in het zicht van de interviewer te komen, omdat deze vragen stelde over een verboden onderwerp. De geïnterviewde was er echter zelf over begonnen. Ik was er bij toen een voorlichter explodeerde tijdens een gesprek, omdat hij vond dat er zogenaamd gemene vragen werden gesteld. De professor die de antwoorden formuleerde kon zich prima redden en gaf dat ook direct na de ontploffing aan.
Onze dame gaf toestemming om te beginnen met het interview. Later bleek dat zij niet eens de voorlichter is van de burgemeester die wij spraken, maar ze gaf een gastoptreden. De dame hoorde bij de locatie en niet bij de man.
Toch vond ze het nodig om na afloop nog haar stempel te drukken en dus weerhield ze ons van het maken van een noodzakelijk snijshot. Geen loopje, want de dame vond dat altijd 'zo dom'. De burgemeester liet het gebeuren en daarmee werd de verslaggever gedwongen om confronterend archiefmateriaal te gebruiken. Dat was voor de gast minder gunstig, maar dat kon deze pr-tante natuurlijk niet bedenken.
In mijn ogen doet een goede voorlichter niet meer dan adviseren buiten beeld. Dus niet waar journalisten of cameraploegen al bij zijn. Als ze zo goed op de hoogte zijn van de werking van de media, dan weten ze ook dat veel journalisten een hekel hebben aan voorlichters. Toch doen ze vaak weinig aan hun eigen pr.
Ik kom helaas te vaak voorlichters tegen met een groot ego, die denken dat ze grip hebben op het nieuws. Ze willen bepalen wat er wel en wat er niet gevraagd mag worden. Voorlichters die denken een politicus, directeur of sportman te beschermen, maar juist het tegendeel bereiken door journalisten tegen zich in het harnas te jagen.
Vandaag heb ik weer een mooi voorbeeld gezien.
Persvoorlichters, pr-medewerkers en communicatieadviseurs, het zijn geen mannetjesmakers, maar praatjesmakers. Ondanks een vermeende deskundigheid bevorderen ze in mijn ogen zelden de uitwisseling van informatie. Vaker lijkt het er op alsof ze journalisten als de vijand zien.
Neem ons interview met een burgemeester uit een slechtnieuwsgemeente. De man kon zichzelf prima redden. Op mij kwam hij verstandig over. Hij was vriendelijk en betrokken. Wat hij te zeggen had sneed hout en voor zover ik het kon beoordelen wist hij prima hoe ver hij zou kunnen gaan.
Niets aan de hand. Kort en krachtig.
Alleen om hem heen drentelde een ambitieuze dame, die zichzelf wel had voorgesteld, maar haar functie was vergeten toe te lichten. Zij ging dus over de communicatie.
Die juffrouw keek verschillende keren in de zoeker van mijn camera. Op mij kwam dat niet geïnteresseerd, maar controlerend over. Alsof ze me niet vertrouwde. Bovendien vraag ik me af of een voorlichter iets te zeggen heeft over het shot, als die er al verstand van heeft.
Ze wilde vooraf de vragen weten. Iedere professional weet dat journalisten niet graag hun kaarten op tafel leggen. Bovendien is een en ander meestal doorgesproken voor de geïnterviewde toezegt.
Ik heb ooit een communicatiemedewerker over de vloer zien tijgeren om in het zicht van de interviewer te komen, omdat deze vragen stelde over een verboden onderwerp. De geïnterviewde was er echter zelf over begonnen. Ik was er bij toen een voorlichter explodeerde tijdens een gesprek, omdat hij vond dat er zogenaamd gemene vragen werden gesteld. De professor die de antwoorden formuleerde kon zich prima redden en gaf dat ook direct na de ontploffing aan.
Onze dame gaf toestemming om te beginnen met het interview. Later bleek dat zij niet eens de voorlichter is van de burgemeester die wij spraken, maar ze gaf een gastoptreden. De dame hoorde bij de locatie en niet bij de man.
Toch vond ze het nodig om na afloop nog haar stempel te drukken en dus weerhield ze ons van het maken van een noodzakelijk snijshot. Geen loopje, want de dame vond dat altijd 'zo dom'. De burgemeester liet het gebeuren en daarmee werd de verslaggever gedwongen om confronterend archiefmateriaal te gebruiken. Dat was voor de gast minder gunstig, maar dat kon deze pr-tante natuurlijk niet bedenken.
In mijn ogen doet een goede voorlichter niet meer dan adviseren buiten beeld. Dus niet waar journalisten of cameraploegen al bij zijn. Als ze zo goed op de hoogte zijn van de werking van de media, dan weten ze ook dat veel journalisten een hekel hebben aan voorlichters. Toch doen ze vaak weinig aan hun eigen pr.
Ik kom helaas te vaak voorlichters tegen met een groot ego, die denken dat ze grip hebben op het nieuws. Ze willen bepalen wat er wel en wat er niet gevraagd mag worden. Voorlichters die denken een politicus, directeur of sportman te beschermen, maar juist het tegendeel bereiken door journalisten tegen zich in het harnas te jagen.
Vandaag heb ik weer een mooi voorbeeld gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.