wieberen

Maarssen. 'Wiebe, kom eens hier!' Het toontje van de jonge moeder klonk geïrriteerd. Ze riep haar zoon niet voor het eerst tot de orde.
'Wie-buhhhh!'
Het kereltje ging als een wervelwind door het volle postkantoor. Stond iets te wild aan een molentje met folders te draaien, terwijl zijn moeder, bijna aan de beurt, nog in de weer was met het tellen van geld. Het was zaterdagochtend en half Maarssen wilde oude muntstukken inwisselen voor Euro's.
'Wiebe. NIET DOEN!'
Wiebe luisterde niet.
'Wiebe!'
Hij keek niet eens naar zijn moeder. Alle mensen in de lange rij wel. Ze had een rood hoofd. Misschien rozig van de kou buiten, boodschappenstress voor Nieuwjaar of schaamde ze zich voor Wiebe?
'Wie-be?' Ze riep het nu smekend. Het maakte allemaal niets uit. Ze kon doen wat ze wilde; de duivel leek niet te temmen. Hij verdiende een draai om zijn oren, maar de corrigerende tik is uit de mode en wie durft dat in een overvol postkantoor. Bovendien moest ze Wiebe dan eerst nog te pakken krijgen. Het zag er naar uit dat zijn conditie beter was dan die van zijn boze moeder.
'Wiebe. Hierrrrrrrr!'
Hoeveel uitroeptekens kan je gebruiken in een paar minuten? Als ik in de schoenen van het jongentje stond zou ik ook niet meer onder de indruk zijn. Hij drukte zijn natte lippen tegen een glazen vitrine.
'Wiebùùùùùùùùùùùùh…'
Nu was Wiebe de commando's beu. Hij stierde richting uitgang en riep luid en duidelijk naar zijn moeder: 'Ik ga weg en ik kom nooit meer bij jou terug!'
Weg was Wiebe.
Alle aanwezigen in het postkantoor moesten grinniken.
'Die is wieberen', zei iemand zachtjes. Sommige ouders hadden nog enig medelijden met zijn moeder. Ik dacht dat ze in aanmerking zou kunnen komen voor een van de vele opvoedprogramma's op tv. Precies op dat moment sprong de rode klok boven de balie op nummer 51. Het nummertje in de hand van de moeder van Wiebe.