intercom

Gulpen. Achter het podium staat een grote grijze truck. Binnen kijkt de regisseur naar een rij monitoren. Op ieder schermpje is een ander beeld te zien. In totaal staan er buiten op het plein vijf camera's. Die zijn verbonden met de wagen door middel van een rode kabel. Noem dat de navelstreng van iedere cameraman.
Naast de regisseur zit een jongen voor een grote moderne knoppenkast met veel lampjes. Als de regisseur 'drie!' roept, drukt de schakeltechnicus op toets 3 en komt het beeld van de derde camera in de uitzending.
Voor de neus van de regisseur staat de microfoon van het intercomsysteem. Alles wat hij zegt horen de cameramensen via hun koptelefoon. Is het beeld van een bepaalde camera in uitzending, dan gaat een rood lampje in de zoeker branden. Zo weet iedere cameraman wanneer hij niet met zijn lens naar de grond moet zwaaien. Als het goed is krijgt hij ook tijdig een teken van de regie.
Het klinkt allemaal heel simpel, maar elke meer-camera productie is een spannende aangelegenheid. Er zijn veel mensen bij betrokken die allemaal een foutje kunnen maken en ook de complexe techniek kan je zomaar ergens in de steek laten.
Wanneer er geen gelegenheid is om het eindresultaat achteraf te monteren ontstaat er een heel nieuwe dynamiek in de ploeg. Tijdens een rechtstreekse uitzending of bij een semi-live opname is ieder foutje in de huiskamer te zien. Dat zorgt hoe dan ook voor extra druk bij de regisseur en als het goed is bij zijn hele ploeg.
We zijn in Gulpen voor een afsluitend carnavalsfeest. Op het podium regionale topartiesten. Weer Beppie Kraft en Big Benny. Het tempo van beeldwisselingen ligt vrij hoog en iedere keer als een camera aan bod is geweest wordt de cameraman geacht een ander shot aan te leveren. Variatie maakt het programma levendig. Vooral voor de handcamera's op en rond het podium is het een paar uur hard werken.
Persoonlijk vind ik zo'n meer-camera-registratie altijd een uitdaging. Misschien ook, omdat ik het niet zo vaak doe. Het maakt mij niet uit of het voor Omroep Limburg (L1) is, voor een landelijke omroep of, zoals een paar jaar geleden tijdens het EK voetbal in Portugal, voor de internationale uitzending met 150 miljoen kijkers. Je kan je geen missers permitteren. Als het mij in de drukte per ongeluk toch gebeurt, baal ik daar behoorlijk van.
Hoe rustiger de regisseur door de intercom tot zijn troepen spreekt, hoe beter het gaat. Ik kan er slecht tegen als iemand in mijn oor zit te toeteren. Soms zijn ze in de regiewagen zo gestresst dat ze zelf niet meer in de gaten hebben wat ze doen. Dan is het lastig om achter de camera kalm te blijven. Ik laat me snel opfokken als een regisseur zit te schreeuwen of te snauwen. Bij mij werkt die methode contra productief, maar er zijn veel stuiterballen die zichzelf regisseur noemen en helaas niet anders kunnen.
Vandaag gaat het goed. We werken geconcentreerd aan een aardige registratie. Een nieuw regietalent grijpt in de wagen zijn kans. Het programma op het podium kan beter, maar het avondlicht is prachtig. Het decor met al die carnavaleske figuren in het publiek maken dit tot een televisiegeniek evenement.
Natuurlijk zijn er kleine missertjes. Ik struikel over de poten van een hek. De camera vliegt live in uitzending stuurloos door de lucht. Ik ben al lang blij dat ik niet val en dat ik het dure apparaat ternauwernood kan vangen. Thuis zullen ze wel denken; wat gaat die doen? Het publiek voor het podium reageert geschrokken. Ik ga snel verder, alsof er niets aan de hand is. En camera 3 is alweer geschakeld.

foto: Derk Roesink, Viditech