voetbal

De Meern. Afgelopen zondag is een collega in het stadion van PSV in elkaar getrapt door een voetbalsupporter. De cameraman kreeg een soort karatetrap van achteren tegen zijn hoofd en zal hier nog even last van hebben.
Ik las het verhaal op de weblog van CyberJo en realiseerde me dat ik er niet rouwig om ben dat ik de laatste jaren steeds minder voetbal draai. Er is een tijd geweest dat ik iedere week een paar wedstrijden deed. Ik was nog freelance cameraman en werkte regelmatig voor de Cinevideogroep, een facilitair bedrijf dat veel sport doet en met name voetbal.
Het draaien van voetbalwedstrijden is een lastig kunstje. Cameracollega's die dit goed kunnen zijn specialisten op het gebied van scherpstellen en kadreren. Snel keuzes maken en vooral niets missen. Een doelpunt kan je niet even over doen.
Ik had er na een tijdje genoeg van, omdat het mij te veel van hetzelfde werd. Daarnaast kreeg ik steeds meer andere interessante opdrachten. Ook had ik moeite met de vernederingen die een cameraman in de stadions moet ondergaan.
Zo stonden we bij Feyenoord achter de doelen in een soort plexiglazen bushokjes, omdat je anders te veel aanstekers, munten, frietbakjes, bier of zelfs bekertjes met pis over je heen kreeg.
Ik heb er gestaan tijdens de wedstrijd Feyenoord – Ajax, volgens mij op 5 april 1998. Het was het seizoen waarin Richard Witschge de Rotterdammers in de Arena kwaad maakte door de bal een keer of negen hoog te houden. Tijdens de return in de Kuip vonden de Feyenoorders dat het tijd was voor daden in plaats van woorden.

Al in de rust dreven de patatten aan de mayonaise langs mijn beschermhuisje. Op de grond lagen een stuk of vier paraplu's, een dozijn Snikkers, tientallen aanstekers en vooral rollen pepermunt. Voorwerpen die best hard aankomen, mits goed geworpen. Alle munitie was gericht op Witschge, maar ik stond midden in de vuurlinie. Na afloop telde ik 25 gulden aan munten rond het hokje. Die waren niet bedoeld als beloning voor de mooie slowmotions van Ajax acties.
Bij een wedstrijd van De Graafschap stond ik zonder bescherming, omdat er weinig ruimte was tussen de boarding met reclame en het hek. Vijf kleine kereltjes bedachten tijdens de eerste helft dat het grappig was om een cameraman te bespugen. De eerste fluim kreeg ik in mijn nek. Daarna kon ik een capuchon opzetten en lijdzaam ondergaan dat de ene kwat na de andere om mijn oren vloog.
In de rust vroeg ik of de mannetjes gek geworden waren en riep de hulp in van een suppoost. Die deed de tweede helft niks en de jongens van een jaar of twaalf spuugden vrolijk verder. Ik had natuurlijk weg moeten lopen en deze camerapositie kunnen laten voor wat het was, maar ik wilde mooie shots maken… voor de ware voetballiefhebber.
Het bespuugd worden door vijf klootzakjes en het feit dat die verdomde suppoost er niets tegen deed is het meest vernederende dat ik ooit heb meegemaakt. Je voelt je heel klein en zo machteloos.
Na die avond heb ik me voorgenomen dat ik dit nooit meer laat gebeuren. De volgende keer dat voetbalfans het nodig vinden om in mijn richting te spugen of iets naar mij te gooien, dan ben ik weg. Ik laat me niet in elkaar slaan voor een mooi shot.

Het is de vraag of er iets zal veranderen naar aanleiding van het incident van afgelopen zondag. Ik vrees van niet en anders is het hooguit tijdelijk. De clubs, supporters, facilitaire bedrijven, politie, overheid en de productiemaatschappij moeten zich realiseren dat cameramannen ook mensen zijn.
Er komt een dag en dan is er opeens geen voetbal op TV. Het lijkt mij nu al hoogste tijd om een keer een hele wedstrijd lang alleen maar koppen van gevaarlijke gekken op de tribune in beeld te brengen. Dat kunnen mijn collega's en ik heel erg goed… close en haarscherp.