De Meern. Je moet niet alles geloven wat in de krant staat. Met die opmerking ben ik groot geworden. Inmiddels weet ik dat het geen kwaad kan om kritisch te lezen. Je zou zeggen dat het medium televisie een beter beeld geeft van de wereld, maar ik weet uit eigen ervaring dat het niet zo is. Journaals en actualiteitenrubrieken vertellen ook niet altijd de complete waarheid. Het kan simpelweg niet en er worden soms slordige fouten gemaakt.
Ik kom hierop, omdat ik momenteel het boek "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk lees. Een must voor iedereen die in de media werkt en interessant voor iedere Nederlander die goed geïnformeerd wil worden. Hij schetst een ontnuchterend beeld van zijn werk als correspondent in het Midden Oosten en laat zo ook zien hoe de media onze kijk op de wereld manipuleert.
Al lezend moest ik denken aan een voorvalletje van een jaar of tien geleden. Ik werkte nog voor het AT5 Nieuws en werd met een verslaggeefster op pad gestuurd om een item te maken over de afvalinzameling in Landsmeer. Veel inwoners zouden ontevreden zijn over de vuilnisman. Tijdens een warme zomer kwam deze veel te laat of helemaal niet om het huisvuil op te halen.
Wij naar Landsmeer.
De redactie had een afspraak gemaakt met de verantwoordelijke wethouder. Die zouden we even aan de tand voelen, maar eerst gingen we op straat polsen hoe ernstig het probleem was. De eerste bewoner die we met draaiende camera aanspraken wist van niks. Ook de tweede had geen klachten. De buren waren tevreden over de Dienst Gemeentewerken. Een straat verder hadden verschillende mensen geen idee waar wij het over hadden.
Wij in de auto, naar de andere kant van het dorp. Ook hier belden we bij verschillende woningen aan en had niemand iets te klagen. Ik stelde voor om het hele onderwerp af te blazen, maar de verslaggeefster wilde niet zonder reportage thuis komen. Na wel twintig tevreden inwoners vond ze eindelijk één mevrouw die vond dat het wel eens lang duurde voor de zak van haar stoepje gehaald werd.
Bingo!
Daarna kreeg de wethouder het vuur aan de schenen. Zo kon het toch niet langer en wat ze er aan ging doen. Deze beloofde een onderzoek en direct maatregelen.
's Avonds op AT5 zagen we de reportage zoals deze vooraf op de redactie was bedacht. Een kritische inwoner, beelden van een langzaam rijdende vuilniswagen en de wethouder die beterschap beloofde. Niemand zal getwijfeld hebben aan de inhoud van het filmpje. Alleen de cameraman die er bij was wist beter.
De verslaggeefster was eager, onzeker of een tikkeltje te ambitieus. Wellicht had ze grote druk gevoeld van de redactie of eindredactie. Bovendien was ze nog niet zo ervaren.
Het is een voorbeeld, geen incident. De afgelopen jaren heb ik vaker gezien dat een journalist of regisseur niet bereid was zijn plannen aan te passen als de situatie er om vroeg.
Ik kom hierop, omdat ik momenteel het boek "Het zijn net mensen" van Joris Luyendijk lees. Een must voor iedereen die in de media werkt en interessant voor iedere Nederlander die goed geïnformeerd wil worden. Hij schetst een ontnuchterend beeld van zijn werk als correspondent in het Midden Oosten en laat zo ook zien hoe de media onze kijk op de wereld manipuleert.
Al lezend moest ik denken aan een voorvalletje van een jaar of tien geleden. Ik werkte nog voor het AT5 Nieuws en werd met een verslaggeefster op pad gestuurd om een item te maken over de afvalinzameling in Landsmeer. Veel inwoners zouden ontevreden zijn over de vuilnisman. Tijdens een warme zomer kwam deze veel te laat of helemaal niet om het huisvuil op te halen.
Wij naar Landsmeer.
De redactie had een afspraak gemaakt met de verantwoordelijke wethouder. Die zouden we even aan de tand voelen, maar eerst gingen we op straat polsen hoe ernstig het probleem was. De eerste bewoner die we met draaiende camera aanspraken wist van niks. Ook de tweede had geen klachten. De buren waren tevreden over de Dienst Gemeentewerken. Een straat verder hadden verschillende mensen geen idee waar wij het over hadden.
Wij in de auto, naar de andere kant van het dorp. Ook hier belden we bij verschillende woningen aan en had niemand iets te klagen. Ik stelde voor om het hele onderwerp af te blazen, maar de verslaggeefster wilde niet zonder reportage thuis komen. Na wel twintig tevreden inwoners vond ze eindelijk één mevrouw die vond dat het wel eens lang duurde voor de zak van haar stoepje gehaald werd.
Bingo!
Daarna kreeg de wethouder het vuur aan de schenen. Zo kon het toch niet langer en wat ze er aan ging doen. Deze beloofde een onderzoek en direct maatregelen.
's Avonds op AT5 zagen we de reportage zoals deze vooraf op de redactie was bedacht. Een kritische inwoner, beelden van een langzaam rijdende vuilniswagen en de wethouder die beterschap beloofde. Niemand zal getwijfeld hebben aan de inhoud van het filmpje. Alleen de cameraman die er bij was wist beter.
De verslaggeefster was eager, onzeker of een tikkeltje te ambitieus. Wellicht had ze grote druk gevoeld van de redactie of eindredactie. Bovendien was ze nog niet zo ervaren.
Het is een voorbeeld, geen incident. De afgelopen jaren heb ik vaker gezien dat een journalist of regisseur niet bereid was zijn plannen aan te passen als de situatie er om vroeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.