excellentie,

De Meern. Geachte heer Balkenende, beste Jan Peter,
Met kromme tenen heb ik gekeken naar Uw televisietoespraak ter gelegenheid van de geboorte van een nieuw Prinsesje. Inhoudelijk klopte het allemaal wel, maar wat bent U toch een ongelofelijke houten Klaas!
Ik hoor U denken, 'Nou en?', 'Ik ken dit verhaal.' en 'Wie is het dan wel, die dit nu weer tegen mij zegt?'
We hebben elkaar een paar keer mogen ontmoeten.
Ik was er toen U het nieuwe kabinet presenteerde, maar daar waren wel erg veel cameramensen bij. We hebben elkaar het vorig jaar ook in Melbourne gezien toen U een kijkje mocht nemen in de blitse wereld van Formule1. U liep mij nog voorbij, omdat naast mij Uw idool Olav Mol stond. Later die middag stonden we samen op de grid naast Christijan Albers. Daar hebben we elkaar non-verbaal duidelijk gemaakt dat we het allebei een mooi moment vonden.
Bij de A1 Grandprix in Zandvoort zagen we elkaar weer. Dat bent U zeker niet vergeten. Op het moment dat de straaljagers laag overvlogen zei U tegen de circuitdirecteur dat we daar heel trots op moesten zijn. Ik was het bijdehandje dat iets te dichtbij stond en zich in de conversatie mengde met de semi-grappige woorden: 'Dat moet zeker, want die straaljagers kosten heel veel geld!'
Weet U het weer?
Hoewel U dat toen geen leuke opmerking vond, had ik natuurlijk wel gelijk. En nu ga ik wéér de slimmerik uithangen, maar het is dit keer om Uw eigen bestwil. Doe er mee wat U wilt.
Terug naar de felicitaties. Het plaatje was prima. De minister president, netjes in het pak en zijn haar strak in de scheiding. Diepte in de achtergrond, keurig uitgelicht met een tegenlichtje en zonder vreemde glimmers in Uw bril. Prima!
Maar U stond te stuiteren als een blije eikel met een lichte vorm van ADHD. En wat jammer dat de autocue niet oververhit was. Het ziet er niet uit als U zo'n tekst krampachtig leest van een spiegel die voor de lens is gemonteerd. Er blijft zo geen greintje spontaniteit over.
Het is alsof het sleuteltje waarmee ze U opgewonden hebben, nog in Uw rug steekt. Alleen het hoofd beweegt. Uw lijf staat stokstijf stil.
Maar weet U waar ik helemaal jeuk van krijg? Van dat overdreven Jeugdjournaaltoontje dat U aanslaat. We zijn toch niet debiel?
Doe eens normaal.
Neem de volgende keer vooraf een biertje of rook desnoods een joint in het landsbelang. Smijt de autocue het Catshuis uit en verzin alle woordjes zelf. Liefst spontaan. Wat kan er mis gaan? Als het niet goed is doet U het gewoon nog een keer. Dat kan, omdat het toch allemaal opgenomen wordt. De verkeerde takes kunnen we tegenwoordig heel eenvoudig wissen. Ik ken een cameraman die daarin is gespecialiseerd.
Mag ik nóg een tip geven? Laat het filmpje per direct van het internet halen. Het is niet goed genoeg voor herhalingen. Straks gaat iemand het bewaren voor het nageslacht. Ik zou het gewoon een keertje stiekem opnieuw doen en die versie laten archiveren door de mensen van de NOS.

Met vriendelijke groet,
Jan Rein Hettinga, cameraman

ps. De vorige keer, bij Alexia, deed U het buiten. Volgens mij is dat toch natuurlijker. Maar goed, misschien zit ik nu wel heel erg te zeuren en is er verder geen haan die er naar kraait…