dat heb ik weer

Utrecht. Printers. Die dingen kosten tegenwoordig helemaal niets meer. Zeggen ze. De elektronicawinkel biedt een keuze waar je duizelig van wordt, maar al die apparaten kosten nog steeds geld.
"Wat moet 'ie allemaal kunnen?" vroeg de verkoper waaraan ik advies had gevraagd. Persoonlijk vond ik dat geen slimme vraag.
"Printen." Zei ik zo serieus mogelijk.
Nu vond de verkoper mij weer een beetje dom.
"Tekst of foto's? Alleen zwartwit of ook kleur? Wil je scannen, kopiëren, faxen?"
Ik wist niet dat het werkwoord faxen nog bestond, maar voor ik daar lang over na kon denken nam de verkoper me mee. We dreven steeds verder af van de € 39,- aanbieding waar ik begonnen was. Het ergste is dat ik ook nog ging twijfelen over een revolutionair multifunction print-scan-copy systeem.
Hoe ik het deed weet ik niet, maar wat normaal gesproken in dit soort situaties niet meer lukt, gebeurde vandaag wel; In een keer stond ik weer met beide benen op aarde. Alleen het aller aller goedkoopste printertje zou deze gladde verkoper nog aan mij kunnen slijten.
Toen ik deze vraag eindelijk had durven stellen (we stonden al een tijdje serieus te discussiëren over de duurdere modellen), bleek dat het antwoord nog niet zo eenvoudig was.
Je hebt spotgoedkope printers, maar die verslinden inktpatronen die duurder zijn dan de hele printer. Uiteindelijk kwam ik uit bij een eenvoudige laserjet die niets anders kan dan afdrukken in zwartwit. Het apparaat en de cassettes met toner zijn iets duurder, maar per printje is het vele malen goedkoper dan de gemiddelde inktjet print.
Ik had een verstandige keuze gemaakt, wimpelde de praatjesmaker af en trok een doos van de stapel. Met dit verhaal kon ik thuis komen. Het MediaMarktmeisje bij de kassa vond de doos verrassend licht, waarop ik zei dat die dingen tegenwoordig ook niks meer wegen. Ik rekende af en ging tevreden naar huis.

Als ik iets nieuws heb, wil ik het gelijk installeren en gebruiken. Dus toog ik trots met de grote doos naar mijn vernieuwde werkkamertje. De schaar gleed soepel door de brede plakband. Enthousiast trok ik de kartonnen flappen open en daar was …niks.
De doos was leeg!
Er zat een spanningskabel in, de cassette met inkt en twee stukken piepschuim, maar geen printer.
Heb ik dat?
Ik baalde als stro. Dat ik terug moest naar de winkel was vervelend, maar wie gelooft het als je met een lege doos bij de servicebalie komt en zegt dat de printer die je zojuist gekocht hebt niet in de doos zat.
Ja, ja…
De hele weg terug naar Hoog Catharijne maakte ik me druk over de smoes die geen smoes was. Ik realiseerde me tegelijkertijd dat enige nervositeit me helemaal verdacht zou maken. Op de kassabon stond een stempel met de tekst 'gecontroleerd meegenomen'.
Waarom kon ik nou nooit eens iets goed doen? Had ik de inhoud van deze lichte doos niet even kunnen controleren? En erger nog: Alweer had mijn vriendin gelijk, die zo vaak tegen me heeft gezegd dat ik nooit het eerste exemplaar uit het schap moet nemen.
Het kassaschatje begon al te lachen toen ze me zag.
"Ik wist dat U terug zou komen." Zei ze, terwijl ze een collega van de klantenservice wenkte. Vlak na mij had blijkbaar iemand anders een zelfde printer gekocht en die doos was beduidend zwaarder geweest.
Ik had in de haast de doos van het demomodel meegenomen.