Den Bosch. Een televisiecamera bestaat grofweg uit drie onderdelen. De body met alle techniek, een lens en de zoeker. Voor de cameraman zijn vooral de laatste twee van belang. Met de lens bepaal je het kader, de focus, belichting en scherptediepte, maar zonder de zogenaamde viewfinder zie je niks. Een mooie lens en een goede viewer maken het verschil.
Dat ontdek je als je de ene keer met nieuwe spullen werkt en de volgende keer oudere materialen ter beschikking hebt.
Een viewfinder is niet meer dan een kleine zwartwit beeldbuis, een spiegeltje en een vergrootglas. Dat cameramannen nog steeds in zwartwit kijken heeft alles te maken met scherpte en contrast. In kleur kan je het shot minder goed beoordelen. Toch vrees ik dat het niet heel lang meer zal duren voor ook de professionele camera's worden uitgerust met kleurenzoekers.
Als een beeldbuis veel branduren heeft gemaakt, wordt deze langzaam slechter. In eerste instantie merk je het niet en een cameraman die altijd met dezelfde spullen werkt zal gewend raken aan de afwijking van zijn zoeker. Cameramensen die het moeten doen met apparatuur van facilitaire bedrijven hebben bijna iedere dag een ander meetinstrument voor hun rechter oog. Zij kijken soms naar het gestoken scherpe plaatje van een nieuwe zoeker en op andere dagen naar een wollige brij van grijstinten. Vaak achter een oculair vol krasjes.
Een onscherp shot afleveren is dodelijk voor een cameraman. De klant heeft geen medelijden en de kijker heeft al helemaal geen boodschap aan ja-maar-verhalen of slappe excuses over slecht zicht.
Een kassameisje is reddeloos verloren zonder rekenmachine, de brandweerman doet niet veel zonder ladder en spuit en een manager is tegenwoordig nergens zonder zijn jaarcijfertjes. De cameraman reageert fel als hij op pad wordt gestuurd met een soepzoeker.
Dat is dan toch niet zo gek?
Dat ontdek je als je de ene keer met nieuwe spullen werkt en de volgende keer oudere materialen ter beschikking hebt.
Een viewfinder is niet meer dan een kleine zwartwit beeldbuis, een spiegeltje en een vergrootglas. Dat cameramannen nog steeds in zwartwit kijken heeft alles te maken met scherpte en contrast. In kleur kan je het shot minder goed beoordelen. Toch vrees ik dat het niet heel lang meer zal duren voor ook de professionele camera's worden uitgerust met kleurenzoekers.
Als een beeldbuis veel branduren heeft gemaakt, wordt deze langzaam slechter. In eerste instantie merk je het niet en een cameraman die altijd met dezelfde spullen werkt zal gewend raken aan de afwijking van zijn zoeker. Cameramensen die het moeten doen met apparatuur van facilitaire bedrijven hebben bijna iedere dag een ander meetinstrument voor hun rechter oog. Zij kijken soms naar het gestoken scherpe plaatje van een nieuwe zoeker en op andere dagen naar een wollige brij van grijstinten. Vaak achter een oculair vol krasjes.
Een onscherp shot afleveren is dodelijk voor een cameraman. De klant heeft geen medelijden en de kijker heeft al helemaal geen boodschap aan ja-maar-verhalen of slappe excuses over slecht zicht.
Een kassameisje is reddeloos verloren zonder rekenmachine, de brandweerman doet niet veel zonder ladder en spuit en een manager is tegenwoordig nergens zonder zijn jaarcijfertjes. De cameraman reageert fel als hij op pad wordt gestuurd met een soepzoeker.
Dat is dan toch niet zo gek?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik wil reacties altijd eerst even lezen, voor ze op dit weblog worden geplaatst. Daarom kan het even duren voor een reactie wordt gepubliceerd. Ik plaats niet zomaar elke reactie. Het is mijn weblog, dus ik bepaal wat ik een goede reactie vind en wat niet. Als je het er niet mee eens bent, dan moet je lekker zelf een weblog beginnen.
Anonieme reacties zal ik extra kritisch bekijken.