kraamzorg

De Meern. En weg is ze. Met een brok in de keel zwaai ik naar het blauwe autootje. Vanaf nu moeten we op eigen benen staan. De kraamhulp is de straat nog niet uit en ik mis haar al.
Het voelt een beetje als op kamers gaan. Die middag dat mijn ouders me naar Apeldoorn brachten en na het uitladen van bed, tafel, stoel en kast weer vertrokken. Ik wist dat ik zou overleven, maar spannend was het wel. Meer dan twee gerechten kon ik niet bereiden. Spullen had ik niet en hoewel ik dacht dat ik heel wat wist had ik geen idee wat er in de grote boze buitenwereld te koop was.
Vijftien jaar later ben ik alweer terug bij af. Als onervaren papa heb ik de afgelopen week ontdekt hoe verdomd weinig ik weet van het fenomeen baby. De fantastische kraamhulp heeft me veel geleerd, maar ik heb het nog lang niet in de vingers.
Ik slik een traantje weg.
Acht dagen geleden, we waren nog geen half uur terug uit het ziekenhuis, stond Mevrouw José voor de deur. Een kraamverzorgende met ervaring, die als een vrolijke wervelwind aan de slag ging. Onder haar begeleiding verschoonde ik mijn eerste luier, deed ik de jongen in bad en samen vertroetelden we mijn vriendin.
Ze trainde ons daar waar nodig. Ging altijd net een stapje harder dan wij. Voelde perfect aan wat onze zwakke momentjes waren en vierde mee als de roze wolk boven het huis hing. Voor het eerst werden hier in huis hoeslakens gestreken. Ze liet de wasmachine overuren draaien en poetste het toilet in acht dagen net zo vaak als ik de afgelopen drie maanden.
Maar belangrijker waren moeder en kind. Ze was niet alleen onze personal coach, maar ook psychologe. José relativeerde wat wij overdreven en maakte belangrijk wat we vergaten. Ze voelde ons aan alsof we al jaren bevriend waren en gaf informatie gedoseerd op de momenten waarop wij er aan toe waren. Het voelde vanaf de eerste seconde goed en nu verdwijnt ze voorlopig uit ons leven.
Toen ik net mijn rijbewijs had gehaald kon ik nog niet goed autorijden, na de HBO opleiding was ik alleen in theorie klaar voor het werkveld en ook nu begint het leven als papa voor ik voldoende vlieguren heb. Dat is spannend. Ik vind het een emotioneel moment.
Mevrouw Jose zei bij het afscheid dat wij het aankunnen. De komende dagen zullen we zien of ze gelijk had. In geval van nood kunnen we haar bellen of mailen, maar eigenlijk is dat niet de bedoeling.
Ik blijf nog even voor het raam staan. Haar blauwe Renaultje komt niet terug. Jammer, want ik ben voorstander van een kraamhulp voor het leven.