brief aan mick

Nijmegen. Geachte heer Jagger,
In een Nijmeegse snackbar heb ik met mijn rock 'n roll vrienden gewacht tot het noodweer was overgedreven. Terwijl we matige friet van een Chinese patatbakker nuttigden hoorden we wel de donderklappen die bij The Bigger Bang hadden kunnen horen. Of was het Jumping Jack Flash?
Door de laatste druppels zijn we naar de ingang van het Goffertpark gelopen en op het moment dat een vriendelijk meisje klaar was met fouilleren hoorde ik de eerste tonen van Start Me Up. Precies op tijd, zou Paulus de Boskabouter zeggen. Wel jammer dat we Van Morrisson hebben gemist. Ik had nog even de hoop dat hij een nummertje met jullie mee zou mogen spelen.
Met een traytje bier hebben we ons naar voren geworsteld. Het blijft een goede truc om te doen alsof je vrienden zoekt die er niet zijn. Uiteindelijk stonden we rechts voor het podium, achter een paar lelijke oude, matig dansende rockliefhebbers. Voor jullie tijd om She Was Hot en Sweet Virginia te spelen.
Op dat moment werd ik gegrepen door een vaderinstinct waar ik nog niet eerder mee geconfronteerd was. Met een brok in de keel moest ik denken aan mijn kleine mannetje. Ik realiseerde me dat het nog een paar jaar zal duren voor hij van zijn moeder mee mag naar een van jullie optredens. Het had deze avond prima gekund, want het was droog. Ik denk ook dat geen Stonesfan problemen had gemaakt over de aanwezigheid van een Buggaboo op het veld, want er was ruimte zat. Ze zeggen echter dat een mannetje van dik drie weken er nog niet zo veel aan heeft.
Tijdens It's All Over Now werd ik serieus sentimenteel. 'Wat als het echt over is?', dacht ik. Dan heb ik mijn zoon een jaar of acht te laat gekregen en zal hij dit stuk essentiële ontwikkeling moeten missen. Is een leven zonder ooit naar een concert van de Rolling Stones te zijn geweest wel de moeite van het leven waard?
Toen Keith op een geheel verkeerde wijze zijn Happy inzette en er een potje van maakte wist ik zeker dat de kans op verval met het jaar groter wordt. Dit gaat geen tien jaar meer duren.
Ik snapte ook gelijk waarom de Rolling Stones waarschijnlijk nooit meer aan de wens van haar fans kunnen voldoen om in theaters of andere kleine zalen te gaan spelen. Daar is de kwaliteit niet meer hoog genoeg voor. Op een groot podium kan je een hoop verdoezelen. Met een videoshow in stroboscoop ziet zelfs de ware kenner niet of de juiste snaren geraakt worden. Ron en Keith redden elkaar telkens en misschien zit er wel een coverbandje onder het podium een beetje mee te spelen. Of is er een muziekband, compleet met foutjes en kleine missers?
Ik maak me zorgen. Over het voortbestaan van de Stones, maar vooral over de toekomst van mijn zoon Art. Dat is waarom ik deze brief schrijf. Zou U, Mick Jagger, nog een paar jaar de Job Cohen van de rock 'n roll willen blijven en de boel een beetje bij elkaar kunnen houden? Is Keith nog zo lang te conserveren?
Over zes, zeven, acht jaar neem ik de kleine man mee. Dan zet ik hem op mijn schouders en zal hij juichen als U die gekke danspasjes maakt. Klappen wanneer U het aangeeft en ik beloof dat hij tegen die tijd alle nummers mee kan zingen. De tekst van Satisfaction zit nu al in zijn hoofd en ik vrees dat niet papa of mama zijn eerste woordjes zullen zijn, maar honky tonk!