Stein. Ze bestaan nog. Sterke mannen die in alle belangrijke wedstrijden vooraan meerijden en voor zover ik weet zonder doping. Elke ontsnapping pareren ze; er zit er altijd eentje mee.
Het zijn de motorrijders van de televisie. Aan het werk tijdens een wielerkoers, marathon of triatlon. Een cameraman op de motor ziet er stoer uit, maar de ware helden zijn de bestuurders van die motoren!
Wie bij een professionele tv-motard opstapt hoeft zelf niet meer te doen dan mikken, een beetje scherp stellen en in sommige gevallen het diafragma te bewaken. Er niet vanaf vallen in de bocht en soms een beetje meedenken over het beeldverhaal, maar de chauffeur maakt het shot.
Er is een select clubje gespecialiseerde motorrijders die precies weten wat wel en vooral wat niet kan. Het zijn de mannen van MBS (Mobile Broadcast Service). Zeg maar de motorbende van de televisie; de Hells Angels van de NOS. Zij rijden dicht op topsporters en dat is een taak met grote verantwoordelijkheden. Een cameramotor kan de wedstrijd beïnvloeden en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ondertussen moeten die motards er wel voor zorgen dat de kijker op de eerste rij zit.
Dankzij jarenlange ervaring weten ze exact onder welke hoek ze voor of achter de renners moeten rijden om goede shots te maken. De cameraman geven ze aanwijzingen door vooral veel in hun spiegels te kijken.
Deze mannen rijden zelden iemand in de weg. Ze anticiperen op de lijn die het peloton zal volgen, houden tijdig rekening met bochten en zijn weg als er een demarrage komt. De beschikbare ruimte wordt optimaal benut. Zodra het voor het verslag of de reportage nodig is stellen ze al rijdend, als volleerd verslaggevers, de vragen die er toe doen. Soms halen ze halsbrekende toeren uit, maar dat doen ze altijd met beleid. Het zijn ware acrobaten, die ondertussen de wedstrijd lezen en alle deelnemers kennen. Belangrijker nog; de sporters kennen de motorrijders ook!
Wat ze doen is zeker niet ongevaarlijk en een enkele keer gaat het mis. We kennen allemaal het fragment uit de finale van de laatste Elfstedentocht. Een enthousiaste supporter rende het ijs op en kon onmogelijk worden ontweken door glijdende de zijspan met camera.
Ik heb veel verhalen gehoord over hachelijke situaties waarin die motorrijders terecht komen. Soms kruipen ze met motor en cameraman door het oog van de naald en meestal gaat dat goed. Soms niet. Dan staan ze op en rijden ze verder.
Het aantal cameramannen dat voor de NOS de motorklussen doet is ook beperkt. Ik behoor tot het D-garnituur en heb heel af en toe de eer. Met beperkt talent voor deze discipline en absoluut niet het lenige lijf van een slangenmens doe ik kleine tapeklusjes. Meestal heb ik al kramp bij het opstappen en de dag erna ben ik verzekerd van spierpijntjes op de vreemdste plaatsen. Veel vlieguren op de motor heb ik niet, maar telkens word ik gered door de bestuurders van de tv-BMW's.
Verstandige cameramannen leggen hun lot dus niet zomaar in handen van een amateur met een snelle brommer en een hand vol goede bedoelingen. Als je net een motorrijbewijs hebt gehaald, dan moet je lekker met een blonde dame gaan toeren, maar niet met een cameraman in een wielerkoers, marathon of triatlon. Toch zie je ze regelmatig rijden in kleinere wedstrijden. Levensgevaarlijk! Ook ik heb het wel eens geprobeerd (bij gebrek aan beter), maar na een halve kilometer hield ik mijn hart al vast. Na een minuut of tien ben ik met knikkende knieën afgestapt.
Ik maak niet zomaar reclame voor mannen met namen als Willy, Dirk, Adrie of Jos.
Het zijn de motorrijders van de televisie. Aan het werk tijdens een wielerkoers, marathon of triatlon. Een cameraman op de motor ziet er stoer uit, maar de ware helden zijn de bestuurders van die motoren!
Wie bij een professionele tv-motard opstapt hoeft zelf niet meer te doen dan mikken, een beetje scherp stellen en in sommige gevallen het diafragma te bewaken. Er niet vanaf vallen in de bocht en soms een beetje meedenken over het beeldverhaal, maar de chauffeur maakt het shot.
Er is een select clubje gespecialiseerde motorrijders die precies weten wat wel en vooral wat niet kan. Het zijn de mannen van MBS (Mobile Broadcast Service). Zeg maar de motorbende van de televisie; de Hells Angels van de NOS. Zij rijden dicht op topsporters en dat is een taak met grote verantwoordelijkheden. Een cameramotor kan de wedstrijd beïnvloeden en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ondertussen moeten die motards er wel voor zorgen dat de kijker op de eerste rij zit.
Dankzij jarenlange ervaring weten ze exact onder welke hoek ze voor of achter de renners moeten rijden om goede shots te maken. De cameraman geven ze aanwijzingen door vooral veel in hun spiegels te kijken.
Deze mannen rijden zelden iemand in de weg. Ze anticiperen op de lijn die het peloton zal volgen, houden tijdig rekening met bochten en zijn weg als er een demarrage komt. De beschikbare ruimte wordt optimaal benut. Zodra het voor het verslag of de reportage nodig is stellen ze al rijdend, als volleerd verslaggevers, de vragen die er toe doen. Soms halen ze halsbrekende toeren uit, maar dat doen ze altijd met beleid. Het zijn ware acrobaten, die ondertussen de wedstrijd lezen en alle deelnemers kennen. Belangrijker nog; de sporters kennen de motorrijders ook!
Wat ze doen is zeker niet ongevaarlijk en een enkele keer gaat het mis. We kennen allemaal het fragment uit de finale van de laatste Elfstedentocht. Een enthousiaste supporter rende het ijs op en kon onmogelijk worden ontweken door glijdende de zijspan met camera.
Ik heb veel verhalen gehoord over hachelijke situaties waarin die motorrijders terecht komen. Soms kruipen ze met motor en cameraman door het oog van de naald en meestal gaat dat goed. Soms niet. Dan staan ze op en rijden ze verder.
Het aantal cameramannen dat voor de NOS de motorklussen doet is ook beperkt. Ik behoor tot het D-garnituur en heb heel af en toe de eer. Met beperkt talent voor deze discipline en absoluut niet het lenige lijf van een slangenmens doe ik kleine tapeklusjes. Meestal heb ik al kramp bij het opstappen en de dag erna ben ik verzekerd van spierpijntjes op de vreemdste plaatsen. Veel vlieguren op de motor heb ik niet, maar telkens word ik gered door de bestuurders van de tv-BMW's.
Verstandige cameramannen leggen hun lot dus niet zomaar in handen van een amateur met een snelle brommer en een hand vol goede bedoelingen. Als je net een motorrijbewijs hebt gehaald, dan moet je lekker met een blonde dame gaan toeren, maar niet met een cameraman in een wielerkoers, marathon of triatlon. Toch zie je ze regelmatig rijden in kleinere wedstrijden. Levensgevaarlijk! Ook ik heb het wel eens geprobeerd (bij gebrek aan beter), maar na een halve kilometer hield ik mijn hart al vast. Na een minuut of tien ben ik met knikkende knieën afgestapt.
Ik maak niet zomaar reclame voor mannen met namen als Willy, Dirk, Adrie of Jos.
foto: www.double-eye.nl
Moest daar afgelopen week ook aan denken, zowel aan de motorrijders als de wielrenners, toen we op de motoren onderweg waren over de diverse bergpassen. Ik durf alléén niet eens zo hard, laat staan met iemand achterop én een kudde losgeslagen pedaleurs. Sjappo, zou Mart dan denk ik zeggen, toch?
BeantwoordenVerwijderen