shoot

Amsterdam. Ergens ten westen van de stad, niet ver van het havengebied, staat een blauwe loods. Voor de deur loopt een beveiliger in pak. De kale man kijkt streng naar iedereen die langs wil. Dat moet ook wel, want binnen ligt de voorjaarscollectie voor 2008 van een bekend kledingmerk. Alles is topsecret.
Binnen zie ik het verschil niet tussen de kleding die de hippe gasten nu dragen en de setjes die keurig gestoomd aan rekken hangen. Ik ben terechtgekomen in de modewereld. Hier worden foto's gemaakt voor een presentatie van de nabije toekomst.
Natuurlijk hoor je alleen vette muziek. House dreunt uit grote speakers alsof deze grote lege loods een bijna verlaten discotheek is. Op een catwalk in het midden van de ruimte staat een meisje dat pas echt mooi wordt als je er een lens op richt. Ze showt kleding die alleen goed staat als je een perfect figuur hebt.
Flitslicht.
Om haar heen rennen tientallen figuren waarvoor ik met alle fantasie van de wereld geen functies kan verzinnen. Hier zijn ze allemaal belangrijk. Een man met cowboyhoed doet de styling. De fotograaf heeft zijn assistenten, evenals de ontwerper, een vormgever, de visagie en zelfs de jongen met het stoomstrijkijzer.
Op een tafel staat sterke oude annorexiakoffie en overal zie ik forse asbakken. Bij de schaal met spekjes staat een jongen met ontbloot bovenlijf. Dit model is voor mij het bewijs dat de gang naar een sportschool voor mij een kansloze missie is. Er zijn wel degelijk onhaalbare doelen in het leven en ik concentreer me op mijn positieve kanten. Observeren. Ondertussen kijk ik of Schwarzenegger van het snoepgoed af kan blijven. Hoe sterk is hij?
Ik neem nog een koekje en struikel over een klein tuttig hondje. Het kuttenlikkertje staat even later ook in een hoekje te kotsen. Ik noem de chihuahua voor het gemak Boulimia. Hij is waarschijnlijk van een visagiste. Het baasje wrijft de benen van een model in met glimmende lotion.
Met de modellen krijg ik geen oogcontact. Ze kijken alle kanten op, maar altijd dwars door mensen heen. Dat hebben ze waarschijnlijk op de catwalk geleerd. De enige die echt contact met de meisjes kan maken is de fotograaf.
Hij is gekleed in een zwart shirt met witte letters 'Metallica', heeft forse tattoo's op zijn armen en een creatief sikje. Hij kruipt weg achter zijn toestel en laat assistenten hollen, behalve als er gecommuniceerd moet worden met de meisjes.
Ondertussen bemoeit Madonna zich keihard met de sfeer in de studio.
De lunch bestaat uiteraard uit gezonde salades en kleine hapjes. Wij scheppen op, maar dan blijkt dat er niet is gerekend op hongerige wolven van de videoploeg. Een cateringmeisje raakt helemaal in paniek. Ik kijk naar mijn bordje en realiseer me dat je met deze hoeveelheid zes modellen kan voeden.
Die zijn echter druk zichzelf en een beetje met elkaar. Ze vertellen waar ze zijn geweest en voor wie ze hebben gewerkt.
'I really wanna go to New York!'
'Oh, I was in Paris yesterday.'
En ik weet dat ze waarschijnlijk niet veel verder zijn gekomen dan blokkendozen van beton, zoals deze, waar foto's worden gemaakt voor veredelde Wehkampcatalogussen.
Ach, als ze maar gelukkig zijn!