functioneren

Hilversum. In een saai tl-kantoortje op het Mediapark zitten twee volwassen mannen tegenover elkaar. Bekertjes automatenkoffie tussen hen in op een verder nagenoeg lege tafel. Tegen de verplaatsbare witte muur hangt een leeg prikbord. Aan de ontbrekende plafondplaten kan je zien dat de afdeling wordt verbouwd. Dit hok is de laatste tijd niet gebruikt. Alleen in deze periode dient deze ruimte als verhoorkamer. Komkommertijd is aanstaande; in Hilversum de tijd van het functioneringsgesprek.
Overal in Nederland zijn dat gewichtige gesprekken, behalve op het Mediapark. Hier zijn de medewerkers niet bang voor leidinggevenden. Ze praten dagelijks met mensen die belangrijker zijn dan hun managers. Ik noem de Minister President, een buitenlandse artiest, Hare Majesteit de Koningin, topsporters of de CEO van een groot bedrijf. Als je daar vriendjes mee kan zijn voor de duur van een interview, dan is het een koud kunstje om even te luisteren naar de eindredacteur, een afdelingshoofd, je teamleider, het hoofd van dienst of hoe het baasje dan ook mag heten. Zij hebben in omroepland nauwelijks overwicht.
Is ook niet erg, want vaak zijn medewerker en direct leidinggevende vriendjes. De een heeft de ander binnen gehaald. Of de ander heeft in de sollicitatiecommissie van de een gezeten. Op dit niveau is het over het algemeen 'wij tegen het management'. Alleen kan de beoordelaar dat niet uitspreken. Hij of zij behoort over het algemeen tot de meelijwekkendste groep werknemers van Hilversum; het zogenaamde middenkader.
Die tussenbaasjes hebben het zwaar in Omroepland. Ze worden amper serieus genomen door de mensen van de werkvloer en het management gebruikt ze om het vuile werk op te knappen. Vaak zijn het omhoog gevallen collega's met een overdosis ambitie. Of mensen die per ongeluk zijn doorgegroeid naar een functie waar ze diep in hun hart niet op zaten te wachten, maar het is zo goed voor het salarisstrookje. Ze krijgen van boven en beneden alle stront over zich heen. Het zijn zelden de gelukkigste mensen in Hilversum en al helemaal niet in de periode van de beoordelingsgesprekken.
Televisiemakers kunnen slecht tegen kritiek. Dat weten beide heren in het kamertje. Toch moeten er voor de vorm een paar nootjes worden gekraakt. Vooral in opdracht van het hogere management, zodat er geen aanleiding gegeven wordt om opslag te vragen. Daarvoor heeft het omroepbedrijf in deze tijd van bezuinigen geen geld.
In feite wordt dit een herhaling van zetten van het vorig jaar.
Alles is dik in voldoende. Creativiteit is ruim boven gemiddeld. Inhoudelijk en journalistiek is de verslaggever goed. Communicatief top. Inzet is optimaal. Er is één maartje; Hij heeft vaak interne kritiek en de manier waarop hij dit spuit wordt niet gewaardeerd. Dat moet subtieler en dus is de beoordeling niet briljant. Geen extra salarisregels dit jaar.
De verslaggever moppert wat, zijn leidinggevende probeert uit te leggen dat dit niet om censuur gaat, maar over stijl en de vorm van kritiek leveren. Het wordt stemmingmakerij op de redactie genoemd. Dat is een stevige beschuldiging, maar de tijd is voorbij.
Wat een positief en stimulerend gesprek had kunnen worden is op het laatste moment om zeep geholpen. De omroepmedewerker is gedemotiveerd. Hij is kennelijk niet de enige die slecht is in het leveren van opbouwende kritiek.
Beide heren verlaten zwijgend het hok. Ze weten allebei dat er niets zal veranderen. Het volgend jaar gaan ze verder waar het vandaag is geëindigd. Niemand doet de tl uit.